آوای دل

امام صادق علیه السلام فرمودند:

بَرُّوا آباءَ‌کُم یَبَرُّکُم أبناءَکُم
وَ عِفُّوا عَن نِساءِ النّاسِ، تَعِفُّ نِساؤکُم.

به والدینِ خود نیکی کنید، تا فرزندانتان هم به شما نیکی کنند،
و نسبت به زنانِ مردم عفّت داشته باشید، تا زنان شما هم عفیف و پاکدامن بمانند.

تحف العقول، ص ۳۵۹

شرح حدیث

.. بچّه‌ها دنبال الگو و سرمشق هستند، و هر چیزی بخوان یاد بگیرن، در درجه‌ی اوّل از والدین خودشون یاد می‌گیرند.

اگه قراره که بچّه‌های ما نیکی به #پدر_و_مادر رو یاد بگیرند، از ماها یاد می‌گیرند.

اگه ما پدر و مادرمون رو بذاریم آسایشگاهِ سالمندان، منتظر باشیم که پیر شدیم بچّه‌هامون هم همین کار رو با بکنن.

ولی اگه از اونها به خوبی نگهداری کردیم، میتونیم امیدوار باشیم از ما به خوبی نگهداری می‌کنند.

چون: “این جهان، جهان عمل و عکس العمل است”

خوبیها به خود انسان برمیگرده، بدیها هم همینطور.

قرآن هم همین حرف رو میزنه:

سوره اسراء آیه7

إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِکُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهٰا

اگر نیکی کنید به خودتان نیکی کرده‌اید، و اگر بدی کنید، باز هم به خودتان بد کرده‌اید.

نیکی و بدیِ ما، به کسی سود یا زیانی نمی‌رساند، بلکه نتیجه‌اش به خود ما برمی‌گردد.

“چو بد کردی، مشو ایمن ز آفات…”

در مورد ناموس هم ‌این مطلب هست:

اگه دوست داریم عفّت و پاکدامنیِ خانواده‌مون حفظ بشه، به ناموس دیگران چشم طمع نداشته باشیم.

نگاه آلوده به زنان و دختران دیگران، باعث می‌شود، دیگران هم همین رفتار رو با خانواده‌ی ما داشته باشند:

هر که باشد نظرش در پیِ ناموسِ کسان
پیِ ناموسِ وی افتد، نظرِ بوالهوسان