عشق حقیقی
تا زمانی که ما نیازمندیم نمى توانیم به معنای حقیقی عاشق باشیم،
عشق حقیقی در اوج بى نیازی است
در اوج بخشش بدون چشم داشت است،
عشق کالا نیست که در طلب چیزی به کسی بخشیده شود،
عشق حقیقی، عشق بدون شرط است،
عشق ورزی معامله نیست، حساب و کتاب ندارد،
عشق حقیقی بی حساب بخشیدن است،
ناب و خالص،
پاک و بی ریا،
بی دلیل،
بدون چشم داشت،
اینها کیفیات حقیقی عشقند.
آنچه ما گفتیم از دریـــــا نمی ست
خاطرات این شهیــــدان عالمیست
عالـــمی مـافوق این دنیای مــــــا
عالـــمی کانجا نیــفتد پای مــــــــا
جای آنــــــــــــان ماورای آب هــــا
جای ما گنداب هــا مرداب هــــــــا
مرگ آنــان زندگــــــی در زندگــی
مرگ ما در بستــــر شرمندگـــــی
آری آری ما کــــــجا آنان کــــــــجا
پای لنگ و قــــــله ی عرفان کجـا
این شهیدان آبـــــــــروی عالــمند
راز هســتی، سِرّ حق را محـرمند
هر یک از ما داستانی خوانده ایم
با کمال شرم رویی مانده ایـــــم
مانده ایم آری که بعد از سال ها
قصه گوییــم از شهیدان خـــــدا
توصيه به صبر در برابر ناملايمات :
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
ولَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ ۗ وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ (۱۵۵)
قطعاً همه شما را با چیزی از ترس، گرسنگی، و کاهش در مالها و جانها و میوه‌ها، آزمایش می‌کنیم؛ و بشارت ده به استقامت‌کنندگان! (۱۵۵)
الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِیبَهٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ (۱۵۶)
آنها که هر گاه مصیبتی به ایشان می‌رسد، می‌گویند: «ما از آنِ خدائیم؛ و به سوی او بازمی‌گردیم!» (۱۵۶)
أولَٰئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَهٌ ۖ وَأُولَٰئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ (۱۵۷)
اینها، همانها هستند که الطاف و رحمت خدا شامل حالشان شده؛ و آنها هستند هدایت‌یافتگان! (۱۵۷)
راز اين آزمون و گونه‌گوني آن، اين است كه انسانها با استعدادهاي گوناگون آفريده شده‌اند و عامل شكوفايي اين استعداد امتحانهاي متنوع است.
صبر و شكر از كمالهاي انسان است و اين كمال، بدون آزمونهاي گونه‌گون از قوه به فعليت نمي‌رسد، از اين رو خداي سبحان،
گاه انسان را به نعمت و منحت[2] و عزت
و گاهي با نقمت و محنت و مهنت مي‌آزمايد،
تا شكر و صبر دروني او روشن شود. در ابتلاي به ضرّاء و مصائب و شرايط سخت و تلخ، انسانهاي صابر، و در امتحان به سرّاء و شرايط رفاه و آسايش، انسانهاي شاكر شناخته مي‌شوند، بر همين اساس، هنگام جنگ و اعزام نيرو، آزمون به شدايد، كمبودها و صبر، و پس از پيروزي و دستيابي به غنايم جنگي، آزمون به مسائل رفاهي و شكر مطرح است.
از تأكيدي كه در اين آيه و برخي ديگر از آيات آمده كه «ما حتماً شما را مي‌آزماييم»: (لَنَبْلُوَنَّكُم) معلوم مي‌شود كه امتحان قضاي حتمي خداست و هيچ كس بدون امتحان نخواهد بود، پس اگر كسي از خدا بخواهد كه مرا امتحان نكن، دعاي وي مستجاب نيست.
بايد چنين دعا كرد: خدايا! ايمان مرا راسخ و به من توفيق عطا كن تا از آزمايش تو سرافراز بيرون آيم.
[1] . سوره بقره، آيات 155 ـ 157
[2] . منحه: عطا و دهش (فرهنگ دهخدا، ذيل واژه منحت)
اسلام و محيط زيستْ - صفحه 211
حضرت آيت الله جوادی آملی مدظله العالی
 |
