آوای دل

هل من ناصراً ینصرنی؟
آیا هست یاری کننده ای که مرا یاری کنــد؟

دخترک قهقهه ای بلند میزند وشال کوتاهش را که حکم بادبزن دارد مرتب جابه جا میکند.زیر این افتاب داغ یک بستنی با طعم شکلات چقدر میچسبد!
دختر بستنی اش را لیس میزند و چشم های دودوزه باز به موهای طلایی که زیر شال قرمزش خودنمایی میکند،خیره شده اند
آخر میدانی؟گرگ ها همیشه به دنبال شنل قرمزیند.
لبخند هوس آمیز روی لبهای پسری که آن سوی خیابان ایستاده است مینشیند.
و برای هزارمین بار اشک در چشمانت حلقه میزند.آه بلندی از اعماق وجودت زبانه میکشد که دل آسمانها و زمین را میلرزاند.
لبخند روی لبهای همگان و اشک های سرد روی گونه های تو .عبایت را روی سر میکشی و از کوچه ها عبور میکنی.
یک عبور تلخ.شاید تحمل دیدن این صحنه ها آنقدر برایت دشوار است که ندیدنشان را ترجیح میدهی.
و سخت تر از همه آنکه امروز جمعه است‼️روزی که قولش را داده بودی.هزار سال میگذرد و هزاران جمعه.هزار جمعه و هنوز آن سیصد و سیزده نفر جور نشده است…
انتظار غریبی چقدر سخت است این را باید از تو پرسید؟
ای کاش تو هم یک زینب داشتی.زینبی که غمخوارت میشد.زینبی که سنگ برادر را به سینه میزند.کاش عباسی داشتی تاحداقل در این هلهله و شور وهیاهو دلت را به او خوش میکردی.

یک روز هم جمعه بود و فکر همه درگیر دِربی.شوق و ذوق همه گرفتن بلیط برای آمدن به ورزشگاه و استرسشان کم آمدن بلیط و جاماندن از بقیه.دریغ از آنکه هیچ یک نمیدانند جاماندن از غافله عشق یعنی چه؟
توی این وضعیت کمتر کسی به فکر تو میماند کمتر کسی ذکر لبش «یامهدی ادرکنی» ست.
توی این شوق و شور هیجان فوتبال،شاید آمدنت خوشیهایشان را برهم زند!
یعنی میتوان لذتی که در دیدن توست را به دیدن فیلم ها وعکس هایی که دشمنانت ساخته اند وعمل به برنامه هایشان فروخت؟
دیدن روی ماه تو یا هوس و وسوسه شیطان؟
به راستی که قدر تورا فقط کودکی میداند که مشق شبش به جای الف، ب و بابا آب داد خمپاره و گلوله و بابایی که رفت وآغوش گرم مادرانه ای که دیگر نیست شده!
قدر تورا تنها مادری میداند که پیشانی خونین پسرش را درآغوش گرفته میبوسد و انتقام خون شهیدش را به تو واگذار میکند!
ای کاش دعاهایمان ادعا نبود که اگر چیز بیش از این بودامروز تیتر رسانه ها بجای حمله انتحاری و کشته شدن صدها زن و کودک این بود!
         «یوسف زهرا آمـــــــــــد!»