مولای من
مولاے من
آرے! منتظر واقعے شمایید ڪه در انتظار ظهور ما از غفلت و خودیّت و از سردرگمے و حیرت نشسته اید.
این، ماییم ڪه شما را تنها در دعاهاے ندبه و فرج و در آدینه ها ڪه دلهایمان غرق دلتنگے است،
یاد مے ڪنیم و در عرصههاے دیگر زندگے، در ڪار و ازدواج و تحصیل و هزاران هزار لحظه دیگر بدست فراموشے سپرده ایم
این، ماییم ڪه چونان فرزندانے ناسپاس، یادے از پدر سفر ڪردهمان نمیڪنیم، پدرے مهربان ڪه از اعمال و رفتار نابخردانه فرزندانش چشمانش به اشک مینشیند و دل رۆوف و پر عطوفتش از بے مهرے ما طوفانے مے شود.
این ماییم ڪه معناے عدالت را بدرستے نمیدانیم و مدینه فاضله مهدوے را باور نداریم و آن دولت ڪریمه را ڪه عدالت را با تمامے معانیش محقق مے سازد، به خاطر نداریم.
آرے، اگر به یقین آرمانشهر مهدوے را
میشناختیم و باورش میڪردیم، آنگاه مضطرّ واقعے مے شدیم و بے تابانه مشتاق آمدنش میبودیم و براے تحقق آرمانش مهیا میشدیم.
پس اے مولایِ عشق! ما را دریاب!
برایمان دعا ڪن تا از غیبت به درآییم و زنگار غفلت را بزداییم.
برایمان دعا ڪن تا جام معرفتت را سر ڪشیم و مضطّر در پیات باشیم.
برایمان دعا ڪن ڪه تنها شما را الگوے زندگے خویش قرار داده و از هر چه ناپاڪے است، به دور باشیم.
اللهم عجل لولیک الفرج
