آوای دل

فکه

فکه که رفتی…
سر روی رمل ها بگذار!
هر ذره اش کلمه ای است!
رمل ها را با تو حرفی است…

یکی پنجم…
دیگری آب…
یکی عطش…
دیگری نان…
یکی محاصره…
دیگری کانال… شهدا… تشنه…

مشتی از آن را که برداری، جمله را تمام می شنوی:
«امروز روز پنجم است که در #محاصره هستیم؛
آب را جیره بندی کرده اند!
نان را جیره بندی کرده اند!
عطش همه را هلاک کرده!
همه را، جز شهدا که در انتهای کانال خوابیده اند…
فدای لب تشنه ات پسر فاطمه!»

خطا کردی اگر گمان بردی که این جملات #عقل است؛ زبان عشق است برادر… عشق!
این رمز را که با راز خون درآمیزی!
نیک می شنوی نجوای عاشق دلسوخته ای را که با محبوبش مناجات می کند که:
« عمری است عشقت مرا محاصره کرده…
این پنج روز که چیزی نیست!
آب نمی خواهم، شراب عشق کجاست؟!
نان نمی خواهم، جان جانانم کجاست؟!
عطش دیدار تو محبوب، آخر می کشد مرا…

آری!
جز شهدا؛
همه خواب اند!
انتهای کانال جمع خوبان جمع است…
پسر فاطمه به دادمان برس!
دستمان را بگیر!
دیگر راهی نمانده…»

لحظه ای بیش نمی گذرد که انتهای جمله اش را با قطره ی خونش نقطه می گذارد و راز و رمز تمام وجود خود را در آن نقطه جا می گذارد که تفسیرش نه «پایان» است و نه «آغاز» بلکه همچون شهید از ازل تا ابد است…

آری!
رمل های فکه را همین نقطه ها ساخته است برادر!
فکه پر است از نقطه هایی که کهکشان خدا را به سخره گرفته است…