آوای دل

بچه ها با خيالِ کفش و لباسِ نو،چشمانشان را مي بندند
زن ها با فکرِ عوض کردنِ فرش و رنگِ مبلِ جديدشان،
مردها با محاسبه ي هزينه هاي شبِ عيد و کارهايِ نيمه تمامشان!
اما فروردين که از نيمه بگذرد،
طرحِ فرش و رنگ مبل از مُد مي افتد و
کفش و لباسِ نو از چشم،
هزينه ها و کارهاي نيمه تمام هم احتمالا تمام مي شود!
ماهي ها مي ميرند و سبزه ها پلاسيده مي شوند…
روي ديوارها و شيشه ها باز گرد و خاک مي نشيند و
هفت سين ها کم کم جمع مي شود…
اين هارو گفتم که بدانيد،
اگر هقت سينتان يک سين هم کم داشته باشد،ايرادي ندارد!
اگر لباستان فلان مارک و مبلتان فلان طرح هم نباشد،آسمان به زمين نمي آيد جانم…
خارج کنيد خودتان را ازدورِ اين رقابتِ چشم و هم چشمي ها…
شادي هايتان را به اين ماديات بي دوام گره نزنيد…
بگذاريد کودکانمان ياد بگيرند که
سالِ نو چيزي نيست جز حالِ خوبِ کنارهم بودن!
جز وقتي که در کنارِ هم مي گذرانيم.
احساسِ خوشبختي داشتن با ماديات هنر نيست،
اگر ميانِ همين اندک داشته هايتان هم،
با هم مهربان بوديد،برويد و ميانِ مردم خوشبختيتان را جار بزنيد!
اگر تصميم گرفتيد امسال را بيشتر کنارِهم باشيد و
بيشتر لبخند بزنيد، آن وقت است که
شکوفه هاي خوشبختي در دلتان جوانه مي زند
و حال و هوايِ زندگيتان بهاري مي شود…!
لبخند بزنيد به ترکِ ديوارتان!
شايد شکوفه اي ميانش منتظرِ جوانه زدن باشد!