آوای دل

زیـبــــاتـــریـــن درد دل آب فــــرات در صحـــرای کـــربـــلا

گـر چه آبم , روزی امـا سوختـــم
قطــره تا دریا , سرا پــا سوخـتم
تشنــه ای آمد , لبـش را تــر کند

چاره لب ، تشنــه ای دیگر کـــند
تشنه ای آمد , که سیـــرابش کنم
مشــک خالـی داد , تا آبـــش کنم

تشنه ی آن روز مـن عباس بـــود
پاســـدار خیمــه هــای یـاس بود
خــون عبـاس علمـــدار شهـــیـد

قطره قطــره در درون من چکــید
گر چــه آبـم , آبرویــم رفته است
شادی از رگهای , جوبم رفته است

آب بــودم کربــلا , پشتم شکست
قایق امیــد من , بـر گل نشــست
حال ، از اکبـر خجـــالت میکشــم

از علــی اصغـــر خـجالت میکشم
از رقیـه از ربـــاب و از حســـین
من ز زینب هم خجالت میکـشم