آوای دل

​چه زود دیر می شود
در باز شد

برپا !… بر جا !
درس اول : بابا آب داد ، ما سیرآب شدیم.

بابا نان داد ، ما سیر شدیم

اکرم و امین چقدر سیب و انار داشتند در سبد مهربانی شان و کوکب خانم چقدر مهمان نواز بود

و چقدر همه منتظر آمدن حسنک بودند

کوچه پس کوچه های کودکی را به سرعت طی کردیم

و در زندگی گم شدیم.

همه زیبایی ها رنگ باخت.

نگاهمان سرد شد و دستانمان خسته

دیگر باران با ترانه نمی بارد!

و ما کودکان دیروز دلتنگ شدیم 

زرد شدیم ، پژمردیم

و سال هاست وقتی پشت سرمان را نگاه می کنیم، 

جز رد پایی از خاطرات خوش بچگی نمی یابیم،

و در ذهنمان جز همهمه زنگ تفریح ، طنین صدایی نیست…!

و امروز چقدر دلتنگ “آن روزها” ییم 

و هرگز نفهمیدیم 

چرا برای بزرگ شدن این همه بی تاب بودیم