آوای دل

قريبِ غريب…

‏” وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ…” [آیه 186 سوره مبارکه بقره]
“و چون بندگان من از تو سراغ مرا می‌گيرند بدانند كه من نزديكم…”

می‌بینی⁉️ خدا هیچ‌وقت نمي گويد به تو نزديك می‌شوم. نمی‌گويد اگر سراغ مرا از تو گرفتند، بگو خدا می‌آيد سراغتان. اينجا “نزديكی” يك فعل نيست، يك صفت است که نزديك بودن خدا را با همه‌ی همیشگی بودنش به تو نشان می‌دهد.

خدا خیلی ساده و روشن می‌گوید من نزدیک توام بنده‌ی عزیزم! اصلا هرگز دور نبوده‌ام كه حالا بخواهم نزديك بشوم! می‌خواهد بگوید سراغ مرا از پیغمبرم می‌گیری و خبر نداری که من به تو از خودِ تو نزدیک‌ترم! از رگ گردن به تو نزديك‌ترم. اگر نمی‌شناسی‌ام، اگر احساس دور بودن می‌كنی، اگر گاه و بی‌گاه دلت❣️ برايم تنگ ميشود و دست به دامان پیامبرم می‌شوی تا بلكه نشانی مرا پيدا كنی، بدان كه من نزديكم، هميشه نزديك، از همه‌ی عالم و آدم نزديك تر. “…و دعوت دعاكنندگان را اجابت میكنم، البته در صورتی كه مرا بخوانند، پس بايد كه آنان نيز دعوت مرا اجابت نموده و بايد به من ايمان آورند تا شايد رشد يابند".

آهای بنده‌ی قشنگ خدا❗️ نشانی خانه‌ی بهترین دوست جهان را پيدا كرده‌ای؟ می‌دانی چقدر دلش براي ديدنت تنگ شده است؟ می‌دانی چند بار تا به حال برایت دعوتنامه فرستاده و منتظر جواب توست؟

بهترین لباس‌هایت را بپوش و برو به دیدنش! او مدت‌هاست منتظر دیدن توست.