آوای دل

جامانده های اربعین

یکی از مسائلی که معمولا چند روز مونده به اربعین خیلی پخش میشه این هست:

کسانی که از پیاده روی اربعین جاموندن پیامای پر از آه و ناله ای رو توی شبکه های اجتماعی پخش میکنن و از اینکه جا موندن احساس گناه شدیدی میکنن

و خیال میکنن که چون امام حسین از اینا خوشش نیومده دعوتشون نکرده!!!

این تخیلات غلط همش به این خاطر پیش میاد که هدف اصلی خلقت انسان برای مردم ما و حتی مذهبی ها به خوبی جا نیفتاده.

هدف اصلی ما توی زندگی باید بندگی خدا و عبد شدن باشه‌.

و هر کار خوبی رو که ما انجام میدیم فقط برای این هست که “اون کار قراره ما رو به عبودیت خدا نزدیک کنه".

اگه نماز میخونیم علتش اینه که نماز تمرین عبد شدنه

اگه عبادات مختلف رو انجام میدیم فقط برای اینه که “ما رو در وضعیت بهتری برای ملاقات خدا” قرار میده.

کربلا هم که میریم فقط برای اینه که یه مقدار سختی بکشیم تا اهل بیت بهتر دست ما رو بگیرن و ما رو در بندگی خدا بیشتر کمک کنن.

هیچی بیش تر از این نیست.

⁉️ اون بزرگواری که از جاموندن از اربعین آه و ناله میکنه

واقعا سایر راه های افزایش بندگی خدا رو رفته و فقط همین مونده؟!

هر جا دیدید که یه کار خوبی “از طرف خود افراد” بیش از حد بهش اهمیت داده میشه، بدونید دیگه رفته سمت هوای نفس….

خیلی مراقب فریب های هوای نفستون باشید….

ضمن اینکه همه باید تلاش کنن تا شرایط حضور در پیاده روی اربعین رو برای خودشون و دیگران فراهم کنن.

و اینکه اونایی که مشرف میشن باید مراقب باشن دل سایرینی که نتونستن برن رو نسوزونن…