آوای دل

مام صادق(ع) می فرمایند: کسی که مؤمنی را افطاری دهد، کفاره یک سال گناه او شمرده می شود؛ و کسی که دو مؤمن را افطاری دهد، بر خداوند است که او را وارد بهشت سازد. وسائل الشیعه، ج ۷، ص ۱۰۱ و ۱۰۲٫
یکی از سنتهای خوبی که در ماه مبارک رمضان در بین مؤمنان رایج است و ریشه در ایمان مردم دارد، و خوشبختانه در شهر بنارویه نیز این سنت در بیشتر مساجد برپا می باشد، افطاری دادن و میهمانی کردن اقوام و دوستان است.

توجه یافتن به کسانی که در اداره زندگیشان بویژه ضروری ترین امر یعنی غذا، با دشواری روبه هستند، یکی از حکمتهای روزه است. در روایات چنان به افطاری دادن سفارش شده که از روزه مستحبی اهمیت بیشتر یافته است.

امام موسی بن جعفر(ع) فرمود: افطاری دادن به برادر روزه دار از روزه ات بافضیلت تر است.

بی تردید هرگز افطاری دادن جای روزه واجب را نمی گیرد، اما در ارزیابی ثواب، گاهی ثواب افطاری بیشتر است

افطاری چند بعد دارد. اصولا مسأله افطاری و مهمانی یک عبادت است.

مهمانی یک تزکیه است، ادخال سرور است. از نظر اجتماعی تالیف قلوب است.

از نظر روانی صله رحم است. از نظر قومی و فامیلی وسیله ارشاد است و دعای خیر است.

افطاری عبادت است به شرطی که قصد قربت باشد، چون اگر یک کاری قصد قربت نباشد عبادت نیست. تمام کارها اگر برای خدا باشد حتی نجاری عبادت است. تمام کارها حتی نماز شب اگر برای خدا نباشد عبادت نیست. یعنی در این که نجاری و نماز شب کدامش عبادت هست، کدامش عبادت نیست، مربوط به این است که انسان چه نیتی دارد. گاهی ممکن است افطاری باشد عبادت نباشد، عزاداری باشد عبادت نباشد، رقابت باشد، چشم و هم چشمی باشد، عبادت نباشد.