آوای دل

بخشی اوصاف پیامبر خوبی‌ها ‌را به مناسبت شب میلاد آن حضرت (۱۷ ربیع الاول) از کتاب “سنن النبی” مرحوم علامه طباطبایی مرور می‌کنیم.

قبل از مرور این بخش، ذکر این نکته خالی از فایده نیست که:

خُلق عظیم پیامبر (به قدر استطاعت) “دست یافتنی” است.

مگر نه آنکه هر که امید به رحمت الهی و (نجات در) رستاخیز دارد، باید پیامبر اکرم را “الگو” و اسوه خود سازد ⁉️
(لَّقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا… احزاب ۲۱)

پس می‌توان “محمدی” و “علوی” و “فاطمی” و “حسینی” و…. شد؛ و می‌توان در هر شرایطی، مسلمان زیست و “اخلاق” داشت!!!

دوست داشتن؛ احترام نهادن؛ بدزبان، عیب جو و چاپلوس نبودن، دست یافتنی است. همانگونه که ذیلا ملاحظه خواهیم کرد به شرط آنکه بخواهیم؛ و تلاش و مجاهده کنیم…. ان شاءالله

امام حسین علیه السلام فرمود از پدرم امیر المؤمنین(ع) از روش رسول خدا صلّی اللَّه علیه در همنشینی با دیگران پرسیدم که فرمود:

همیشه خوشرو و خوش‌خلق و نرمخو بود.

خشن و درشت‌خو و سبکسر و بدزبان و عیبجو و چاپلوس نبود.

آرزومندان از او مأیوس و نومید نمی‌شدند.

خود را از سه چیز به سختی دور می‌داشت:
- جدال و کشمکش
- پرحرفی
- ذکر مطالب بی‌فایده

نسبت به مردم نیز از سه چیز پرهیز داشت:
- کسی را نکوهش و سرزنش نمی‌کرد.
- لغزشهای کسی را جستجو نمی‌نمود
- و عیب کسی را پی نمی‌گرفت.

سخن نمی‌گفت مگر در جایی که امید ثواب در آن می‌داشت.

هنگام سخن گفتن چنان اهل مجلس را جذب می‌کرد که همه سر به زیر افکنده، گویی پرنده بر سرشان نشسته، آرام و بی‌حرکت می‌ماندند، و چون ساکت می‌شد آنان سخن می‌گفتند.

اهل مجلس نزد آن حضرت بر سر سخنی نزاع نمی‌کردند. هر که سخن می‌گفت همه ساکت به سخنانش گوش می‌دادند تا سخنش پایان یابد. و در محضر حضرتش به نوبت سخن می‌گفتند.

از چیزی که اهل مجلس می‌خندیدند، می‌خندید و از آنچه آنان تعجب می‌کردند تعجب می‌کرد.

بر بی‌ادبی غریبه ها (کسانی که پیامبر را نمی شناختند یا از اعراب بدوی و بیابانگرد بودند) در خواسته‌ها و گفتارشان صبر می‌کرد تا جایی که اصحاب در صدد جلب اشخاص مزاحم برمی‌آمدند.
می‌فرمود: چون حاجتمندی را دیدید او را کمک کنید.

مدح و ثنای کسی را نمی‌پذیرفت مگر از کسی که بخواهد تشکر نماید.

سخن کسی را نمی‌برید مگر آنکه از حد می‌گذشت که در آن صورت با نهی او یا برخاستن، سخن او را قطع می‌کرد.

منبع: آداب، سنن و روش رفتاری پیامبر گرامی اسلام ،ص:۲۱ نوشته علامه طباطبایی ترجمه “سنن النبی”