آوای دل

در رابطه با عدس باورهای غلطی بین عموم رواج دارد که باید اصلاح شود.
شاید این امر برخاسته از این دیدگاه طب جدید باشد که عدس منبع آهن و خونساز است اما همچنان که اشاره خواهد شد از نظر طب سنتی مصرف زیاد عدس تولید کننده خون سوداوی و غلیظ است و حتما باید با مصلحات آن مثل انواع روغن ها یا گوشت های لطیف مصرف شود البته متخصصان تغذیه نیز دریافته اند که خاصیت خونسازی خوب عدس فقط در کنار گوشت خود را نشان می دهد.
به هر روی مصرف عدس به شکل امروزی مخصوصا به صورت کنسرو که گاهی در برنامه روزانه جوانان وجود دارد اصلا توصیه نمی شود. جایگزین عدس از نظر طب سنتی ماش است که تا حد زیادی از برنامه غذایی ایرانیان کنار رفته و جای دارد که به سفره های ایرانی باز گردد. به ویِژه ماش غذای بسیار خوبی برای فصل گرما است. البته عدس نیز خالی از فایده نیست و در برخی شرایط و برای برخی مزاجها می تواند مفید باشد اما مصرف زیاد آن برای هیچ مزاجی توصیه نمی شود.

طبیعت آن: در حرارت مایل به اعتدال ( در واقع پوست آن گرم در اول و لب آن سرد در اول است و لهذا آب مطبوخ پوست آن ملین و لب یعنی جرم مقشر آن قابض است) و خشک است.

افعال و خواص آن:
نفاخ و دیر هضم و
مصرف زیاد آن مولد خون سوداوی و سودا و غلیظ کننده خون و
مانع عبور خون از عروق باریک است
و باعث دیدن خوابهای پریشان و تاریکی بینایی می شود.

آشامیدن آب پخته آن جهت امراض صدر و ریه و سرفه و درد سینه مفید است. (کوتاه مدت)
و اگر بسیار خوب با سرکه پخته شود مقوی معده و بی نفخ و بی سرکه پخته آن نفاخ است.

سوپ آن با روغن بادام جهت دوره نقاهت تب ها مفید است (کوتاه مدت)

مضر سوداوی مزاج و افراد با ضعف بینایی و معده و قولنج و بواسیر است
و سوزاننده خون و حتی در مصرف زیاد و طولانی مدت زمینه ساز ابتلا به برخی سرطانها است.

مصلح آن بسیار پختن آن با روغن کنجد تازه و یا روغن گاو و یا روغن بادام و یا سرکه و با گوشت خوردن است.