آوای دل

میلاد رسول اکرم ص و موسس مذهب شیعه جعفری امام جعفر صادق ع فرخنده باد

☘رب زدنی علما و ایمانا☘ ..:
پس از آن كه داوود بن علىّ استاندار مدينه از طرف خليفه ، مُعلّى بن خُنيس ‍ را احضار كرده و به قتل رسانيد، امام جعفر صادق عليه السلام با او قطع رابطه نمود و به مدّت يك ماه نزد او نرفت . روزى داوود بن علىّ، ماءمورى را فرستاد كه امام عليه السلام را نزد او ببرند؛ ولى حضرت قبول ننمود.
محمّد بن سنان گويد: در حضور امام جعفر صادق عليه السلام بودم و با عدّه اى از دوستان ، نماز ظهر را به امامت آن حضرت مى خوانديم كه ناگهان پنج نفر ماءمور مسلّح وارد شدند و به امام صادق عليه السلام گفتند: والى مدينه دستور داده است تا شما را نزد او ببريم .
امام عليه السلام فرمود: اگر نيايم ، چه مى كنيد؟ ماءمورين گفتند: والى دستور داده است كه چنانچه نيامديد، سر شما را جدا كنيم و نزد او ببريم .
حضرت فرمود: گمان نمى كنم بتوانيد فرزند رسول خدا صلى الله عليه و آله را به قتل رسانيد.
گفتند: ما نمى دانيم تو چه مى گوئى ، ما فقط مطيع امر والى هستيم و دستور او را اجراء مى كنيم .حضرت فرمود: منصرف شويد و برويد، كه اين كار به صلاح شما نخواهد بود.
گفتند: به خدا سوگند، يا خودت و يا سرت را بايد ببريم .
امام عليه السلام چون آن ها را بر اين تصميم شوم جدّى ديد، دست هاى مبارك خويش را بر شانه ها نهاد؛ و پس از لحظه اى ، دست هايش را به سوى آسمان بلند نمود و دعائى خواند، كه فقط ما اين زمزمه را شنيديم : ((السّاعه ، السّاعه )) ؛ پس ناگهان سر و صداى عجيبى به گوش ‍ رسيد. در اين هنگام حضرت به ماءمورين حكومتى فرمود: هم اكنون رئيس ‍ شما هلاك شد؛ و اين داد و فرياد به جهت هلاكت او مى باشد؛ و ماءمورين با شينيدن اين سخنان از كار خويش منصرف شدند و رفتند.
بعد از رفتن ماءمورين ، من به حضرت عرض كردم : مولايم ! خداوند، ما را فداى تو گرداند، جريان چه بود؟
حضرت فرمود: او داوود بن علىّ دوست ما مُعلّى بن خُنيس را كشت ؛ و به همين جهت ، مدّتى است كه من نزد او نرفته ام بنابر اين ، او به واسطه افرادى پيام فرستاد كه من پيش او بروم ؛ ولى من نپذيرفتم تا آن كه اين افراد را فرستاد تا مرا به قتل برسانند.
و چون من ، خداى متعال را با اسم اعظم دعا كردم تا او را نابود گرداند، خداوند نيز ملكى را فرستاد و او را به هلاكت رسانيد.(1)


1-بحارالا نوار: ج 47، ص 67، ح 9، به نقل از بصائرالدّرجات : ج 5، ص 58.

بخشی اوصاف پیامبر خوبی‌ها ‌را به مناسبت شب میلاد آن حضرت (۱۷ ربیع الاول) از کتاب “سنن النبی” مرحوم علامه طباطبایی مرور می‌کنیم.

قبل از مرور این بخش، ذکر این نکته خالی از فایده نیست که:

خُلق عظیم پیامبر (به قدر استطاعت) “دست یافتنی” است.

مگر نه آنکه هر که امید به رحمت الهی و (نجات در) رستاخیز دارد، باید پیامبر اکرم را “الگو” و اسوه خود سازد ⁉️
(لَّقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا… احزاب ۲۱)

پس می‌توان “محمدی” و “علوی” و “فاطمی” و “حسینی” و…. شد؛ و می‌توان در هر شرایطی، مسلمان زیست و “اخلاق” داشت!!!

دوست داشتن؛ احترام نهادن؛ بدزبان، عیب جو و چاپلوس نبودن، دست یافتنی است. همانگونه که ذیلا ملاحظه خواهیم کرد به شرط آنکه بخواهیم؛ و تلاش و مجاهده کنیم…. ان شاءالله

امام حسین علیه السلام فرمود از پدرم امیر المؤمنین(ع) از روش رسول خدا صلّی اللَّه علیه در همنشینی با دیگران پرسیدم که فرمود:

همیشه خوشرو و خوش‌خلق و نرمخو بود.

خشن و درشت‌خو و سبکسر و بدزبان و عیبجو و چاپلوس نبود.

آرزومندان از او مأیوس و نومید نمی‌شدند.

خود را از سه چیز به سختی دور می‌داشت:
- جدال و کشمکش
- پرحرفی
- ذکر مطالب بی‌فایده

نسبت به مردم نیز از سه چیز پرهیز داشت:
- کسی را نکوهش و سرزنش نمی‌کرد.
- لغزشهای کسی را جستجو نمی‌نمود
- و عیب کسی را پی نمی‌گرفت.

سخن نمی‌گفت مگر در جایی که امید ثواب در آن می‌داشت.

هنگام سخن گفتن چنان اهل مجلس را جذب می‌کرد که همه سر به زیر افکنده، گویی پرنده بر سرشان نشسته، آرام و بی‌حرکت می‌ماندند، و چون ساکت می‌شد آنان سخن می‌گفتند.

اهل مجلس نزد آن حضرت بر سر سخنی نزاع نمی‌کردند. هر که سخن می‌گفت همه ساکت به سخنانش گوش می‌دادند تا سخنش پایان یابد. و در محضر حضرتش به نوبت سخن می‌گفتند.

از چیزی که اهل مجلس می‌خندیدند، می‌خندید و از آنچه آنان تعجب می‌کردند تعجب می‌کرد.

بر بی‌ادبی غریبه ها (کسانی که پیامبر را نمی شناختند یا از اعراب بدوی و بیابانگرد بودند) در خواسته‌ها و گفتارشان صبر می‌کرد تا جایی که اصحاب در صدد جلب اشخاص مزاحم برمی‌آمدند.
می‌فرمود: چون حاجتمندی را دیدید او را کمک کنید.

مدح و ثنای کسی را نمی‌پذیرفت مگر از کسی که بخواهد تشکر نماید.

سخن کسی را نمی‌برید مگر آنکه از حد می‌گذشت که در آن صورت با نهی او یا برخاستن، سخن او را قطع می‌کرد.

منبع: آداب، سنن و روش رفتاری پیامبر گرامی اسلام ،ص:۲۱ نوشته علامه طباطبایی ترجمه “سنن النبی”

سخن آیت الله شهید بهشتی در رابطه با وحدت مسلمانان