آوای دل

تهذیب نفس، شرط درک خدمت امام زمان (عج)

آیت الله بهجت :

در تهران استاد روحانیی بود که لُمْعَتَیْن را تدریس می کرد، مطّلع شد که گاهی یکی از طلاّب و شاگردانش که از لحاظ درس خیلی عالی نبود، کارهایی نسبتاً خارق العاده دیده و شنیده می شود.

روزی چاقوی استاد (در زمان گذشته وسیله نوشتن قلم نی بود، و نویسندگان چاقوی کوچک ظریفی برای درست کردن قلم به همراه داشتند) که خیلی به آن علاقه داشت، گم می شود و وی هر چه می گردد آن را پیدا نمی کند و به تصور آنکه بچّه هایش برداشته و از بین برده اند نسبت به بچه ها و خانواده عصبانی می شود، مدتی بدین منوال می گذرد و چاقو پیدا نمی شود.

و عصبانیت آقا نیز تمام نمی شود.
روزی آن شاگرد بعد از درس ابتداءً به استاد می گوید:
«آقا، چاقویتان را در جیب جلیقه کهنه خود گذاشته اید و فراموش کرده اید، بچه ها چه گناهی دارند.» آقا یادش می آید و تعجّب می کند که آن طلبه چگونه از آن اطلاع داشته است.

از اینجا دیگر یقین می کند که او با (اولیای خدا) سر و کار دارد، روزی به او می گوید: بعد از درس با شما کاری دارم.
چون خلوت می شود می گوید: آقای عزیز، مسلّم است که شما با جایی ارتباط دارید، به من بگویید خدمت آقا امام زمان (عج) مشرف می شوید؟
استاد اصرار می کند و شاگرد ناچار می شود جریان تشرّف خود خدمت آقا را به او بگوید.

استاد می گوید: عزیزم، این بار وقتی مشرّف شدید، سلام بنده را برسانید و بگویید: اگر صلاح می دانند چند دقیقه ای اجازه تشرّف به حقیر بدهند.
مدتی می گذرد و آقای طلبه چیزی نمی گوید و آقای استاد هم از ترس اینکه نکند جواب، منفی باشد جرأت نمی کند از او سؤال کند ولی به جهت طولانی شدن مدّت، صبر آقا تمام می شود و روزی به وی می گوید:
آقای عزیز، از عرض پیام من خبری نشد؟
می بیند که وی (به اصطلاح) این پا و آن پا می کند.
آقا می گوید: عزیزم، خجالت نکش آنچه فرموده اند به حقیر بگویید چون شما قاصد پیام بودی (وَ ما عَلَی الرَّسُولِ إِلا الْبَلاغُ الْمُبینُ)
آن طلبه با نهایت ناراحتی می گوید:

آقا فرمود: لازم نیست ما چند دقیقه به شما وقتِ ملاقات بدهیم، شما تهذیب نفس کنید من خودم نزد شما می آیم

دلنوشته

موعودا! ديرهنگامى است كه چشمان انتظار به راهت دوخته و جان و دل به شراره‏هاى اشتياقت، سوخته‏ايم .
باغ آرزوها به‏شوق بهارروى‏تو خزانها را مى‏شمارد و چكامه‏هاى خونين شقايق را مى‏نگارد;
نرگسها داغ هجر تو بر سينه دارند;
عروسان چمن جز به مژده جمال دلارايت‏سر زحجله عيش برنيارند;
اى دست‏دست كردگار!
معراج‏نشينى بگذار از پرده غيبت‏به درآى و رخسار محمدى بنما;
كه خيل منتظران در فرودست وعيدهاى دنيايى ، چشم بر بلنداى وعده ديدار تو دارند. اى گوشوار عرش الهى!
آرمان انتظار را به ك وله‏بار صبر و يقين ، بر دوش مى‏كشيم و به ترنم آواى ظهور سرخوشيم ; هر صبح و مسا، ياد طلوع تو را در سينه مى‏پرورانيم و پرتو چهر تو را در ديده نقش مى‏زنيم.
اى اميد بى‏پناهان ، بيا … بيا . از ثرى تا به ثريا، دلهاى بى‏قراران ، شيداى يك نگاهت .
از سوى‏تا ماسوى جانهاى بى‏پناهان ، نثار قدمهايت .
بيا و روزه‏داران غيبت را به افطار فرج بنشان و قضاى عهد انتظار را دستى برافشان.

ذکر کمی درد با طلاب بی درد

متاسفانه گاهی‌ چیزهایی به چشم انسان میخوره که متاسف میشه.
اعادی کافر ، مستبد و مستکبر علیه شیعه با تمام نفرات و با تمام تجهیزات بر علیه ما متحد شدند و مکلف هستند و در باطل خود ثابت قدم هستند.
کماکان عده‌ای اینستاگرام را به آلبوم شخصی و خانوادگی تبدیل کردند ، مگر نه این که ما طلبه هستیم؟ مگر نه اینکه ما شیعه هستیم و زمینه ساز ظهور ، مگر نه اینکه اعمال و رفتار طلاب الگو تلقی میشود برای عامه‌ی مردم ؟ کمی با فکر و عقیده کار کنیم ، قبل از انجام کاری چه در فضای مجازی چه در محیط واقعی در نظر بگیریم که لازم است یا نه ؟ منع شرعی و عرفی و اخلاقی دارد یا نه‌ ؟ و بعنوان یک طلبه یا یک شیعه‌ در نظر بگیریم که این کار ما الگو خواهد شد.
عمل طلبه مسری‌ست سرایت میکند به بقیه‌ی مردم.

اگر یک طلبه از پ پایه یک تا الف اجتهاد برای تبلیغ دین زاده و پروده نشده پس برای چه طلبه شده ؟!

در شبکه های اجتماعی فقط به فکر خوش‌گذرانی نباشید، شما افسران جنگ نرم هستید و عرصه جنگ نرم بصیرتی عمارگونه و استقامتی مالک اشتروار می طلبد.

امام خامنه ای