از ” گمنامی ” نترس…
از اینکه اسم و رسمی نداری
از کارهای کرده ات به نام دیگری
از بی تفاوت بودن آدم ها
از تنهایی ات در عین شلوغی ها
غمگین مباش…
“گمنامی” اولین گام
برای رسیدن است !
امام على عليه السلام:
{إنَّ في الخُمولِ لَراحَةً}
براستى كه آسايش در گمنامى است.
گمنامی_بجویید
گمنامی مثل ابراهیم …
دلنوشته های یک طلبه:
شهدا
آرام تر از عقلم و دیوانه‌تر از عشق
آن خانه به دوشم، که درآورده سر از عشق
آن قایقِ طوفان‌زده در موجِ جنونم
دیوانه‌ی لبخند کسی، در دلِ خونم
اینجا چه خبرهاست که از خود خبری نیست؟
در سینه، چه سرّی است، که بر شانه، سری نیست؟
اینجا چه خبرهاست، که یاران همه رفتند؟
تا مسلخ خود، سرخوش و بی‌واهمه رفتند؟
رفتند بمیرند، در این عشق بمیرند
رفتند بمیرند و همه روح پذیرند
رفتند بمیرند و از این مرگ نترسند
از خاک برآیند و در افلاک برقصند
رفتند بمیرند و از این نفس ببُرّند
کندند دل از خود، که حبیبند، که حرّند
رفتند، نگویید به عاشق، به سلامت!
مجنون نخورد هیچ، به جز سنگ ملامت
کی می‌شود از عشق و جنون دم زد و آسود؟
از دلبر و دل دم زد و آواره‌ی خود بود؟
دلبسته‌ی معشوق، که دلخسته‌ی خود نیست
دل‌داده‌ی دلدار، که دلبسته‌ی خود نیست
مهمانی عشق، آن‌سوی دریاچه‌ی خون است
آبادی لیلا، وسط دشت جنون است
هر کس که در این راه، دلش رفت، سرش رفت
سینا، پدرش پر زد و لیلا، پسرش رفت
اینجا چه خبرهاست که از خود خبری نیست؟
در سینه، چه سرّی است، که بر شانه، سری نیست؟
ای عشق! نظر کن، که تو مقصود جهانی
حکم است بمیریم، که تو زنده بمانی
ای عشق! نظر کن، که در این خاک، چه کردی؟
با یوسف و آن پیرهن پاک، چه کردی؟
در بند و غریب است، ولی بیم ندارد
سر می‌دهد، اما سرِ تسلیم ندارد
می‌رفت و دلم رفت به دنبال نگاهش
حالم، چقدَر خوب شد از حالِ نگاهش
از حال نگاهش، سرِ حال آمده جانم
وا کرده دلش، پنجره‌ای رو به جهانم
من، غرقِِ غریبی که دلیرانه قدم زد
در بندِ اسیری که امیرانه قدم زد
در آن نظرِ آخرش، ای عشق! چه‌ها بود؟
گفت آن سرِ بر خاک: خدا بود، خدا بود
وقتی خسته از مدرسه و دانشگاه بر می گردید، با شنیدن خبر خرابی آسانسور و اینکه مجبورید پله های چند طبقه را بشمارید، آن قدر شل و وارفته می شوید که انگشتان دستتان تا زانوهایتان می رسد!
ولی به هر حال عقل شما حاضر نیست خطر سقوط از آسانسور را به بهای چند دقیقه زودتر رسیدن به جان بخرد.
برخی از دوستان هم سن و سال با جملات سحرآمیز خود، به بهانة متفاوت بودن، یک بار تجربه کردن و مانند آن، انسان را به بیراهه هایی می کشانند که بازگشت از آن ناممکن یا از جهت آبرو و موقعیت فردی، خانوادگی و اجتماعی بسیار پرهزینه خواهد بود.
اینان همان کسانی هستند که هنگام خرابی آسانسور، رفتن با آن را به عنوان شجاعت فوق العاده و متفاوت بودن خود، انتخاب می کنند و با ترسو و بُزدل خواندن دیگران، برای آخرین بار سوار آسانسور می شوند!
متفاوت بودنی به بهای سقوط شخصیت و شرافت و از بین بردن آبروی خود و خانواده.
امام علی علیه السلام نیز می فرمود: «هر که بی پروا دست به کاری زند، پشیمان شود»
«مَنْ تَهَوَّرَ نَدِمَ».
عیون الحکم و المواعظ، ص451.
 |