آوای دل

ای تنبل

هیچکس از انتقاد شنیدن لذت نمی برد بخصوص وقتی با توپ و تشر همراه باشد. اگر والدین به دنبال تغییر رفتار فرزندشان هستند باید بدانند که انتقاد راهش نیست. بخصوص وقتی با تحقیر و تمسخر یا توهین همراه باشد. هزار و یک روش برای تغییر رفتار کودک وجود دارد که انتقاد را باید در ته این صف طولانی گذاشت آن هم انتقاد حساب شده و صحیح.

انتقاد صحیح چگونه است؟

میوه انتقاده ناجور می شود لجبازی و پایین آمدن اعتماد به نفس و سست شدن رابطه عاطفی فرزندان با والدین. علاوه بر این، کودکی که مزه تلخ انتقاد را چشیده باشد جسارت خود از دست می دهد و از ترس انتقاد دیگران مسئولیتی را نمی پذیرد و خودش را پشت سر دیگران مخفی می کند.

هیچگاه شخصیت کودک نباید مورد انتقاد قرار گیرد.

پرچسب تنبل و بی نظم و دست و پاچلفتی و… در ذهن کودک بایگانی می شود و شخصیت او را ویران می کند. این طرز انتقاد نه تنها راه به جایی نمی برد بلکه این باور را هم در کودک ایجاد می کند که او واقعاً انسان بی ارزشی است که این باور برای ویران کردن یک عمر موفقیت او کافیست.

بیان مناسب اهمیت فراوانی دارد. علاوه بر استفاده از زبان نرم باید یک نکته مثبت هم در بیان والدین باشد. مثلاً در مواجهه با اتاق ریخت و پاش فرزند به جای اینکه بگوید: “این اتاق است یا طویله” بگویند “ای کاش اتاقت هم مثل درس خواندنت منظم بود". پیروز باشید

سید مهدی خدایی

نامگذاری روز فرهنگ عمومی

شورای فرهنگ عمومی 14 آبان‌ماه را در تقویم سال 1387 به نام “روز فرهنگ عمومی” نامگذاری کرد.

روابط عمومی دبیرخانه شورای فرهنگ عمومی اعلام کرد در چهارصد و شصت و ششمین جلسه این شورا روز 14 آبان که مصادف با تصویب آئین‌نامه شورای فرهنگ عمومی است، به نام روز فرهنگ عمومی مصوب گردید.

فرهنگ عمومی چیست؟

فرهنگ تعيين كننده چگونگي تفكر و احساس اعضاي جامعه است. فرهنگ راهنماي اعمال انسانها و معرف جهان بيني‌هاي آنها در زندگي است. فرهنگ عمومي به معناي فرهنگ غالب و گسترده‌اي است كه در ميان عموم جامعه رواج و رسوخ دارد و حوزه‌اي از عقايد،‌ ارزشها، جلوه‌هاي احساسي و هنجارهاست كه اجبار اجتماعي غير رسمي از آن حمايت مي‌كند و فراتر از گروهها و اقشار خاص در كليت جامعه مورد قبول است.

ویژگیها و شاخصهای فرهنگ عمومی:

1. فرهنگ عمومی دارای دو جهت «عینی» و «اعتباری» است که می‌‌‌‏بایست هر دو را مدنظر داشت. هیچ کس بهتر از مقام معظم رهبری، آیت‌‌‌‏الله خامنه‌‌‌‏ای، این دو بعد فرهنگ عمومی را تبیین نكرده‌‌‌‏اند. از نظر ایشان فرهنگ عمومی دو بخش دارد: یک بخش آن ظاهری و بارز مثل: شکل لباس و شکل معماری است که تأثیر خاصی بر روی ذهنیات و خلقیات و منش و تربیت افراد دارد و بخش دیگرش مربوط به امور نامحسوس مثل اخلاقیات فردی و اجتماعی مردم، وقت‌شناسی، وجدان کاری، مهمان دوستی و احترام به بزرگترهاست.

2. فرهنگ عمومی حوزه‌‌‌‏ای از نظام فرهنگی جامعه است که پشتوانه آن اجبار قانونی و رسمی نیست، بلکه تداوم آن در گرو اجبار اجتماعی اعمال شده از سوی آحاد جامعه و تشکلها و سازمانهای غیردولتی (غیررسمی) است. برخلاف حوزه فرهنگ رسمی که در نهایت، اجبار فیزیکی از آن حمایت می‌‌‌‏کند، حوزه فرهنگ عمومی عمدتاً بر پذیرش و اقناع استوار است و عدم پایبندی به آن مجازات، به معنای حقوقی کلمه، را در پی ندارد. به عبارت دیگر مفهوم فرهنگ عمومی در تقابل مردم ـ دولت مفهوم پیدا می‌‌‌‏کند.

3. فرهنگ عمومی مؤلفه‌هایی از فرهنگ است که تأثیرات آن عام و فراگیر می‌باشد و عامه مردم در کیفیت آن نقش دارند و از شیوه رفتارهای عمومی مردم یا عرف و عادات و رسوم و زبان ساخته می‌‌‌‏شود و یا تأثیر مشهود می‌پذیرد و عموم جنبه‌‌‌‏ها و عرصه‌‌‌‏ها و زندگی مردم را تحت تأثیر قرار می‌‌‌‏دهد و عموم مردم نسبت به آنها حساسیت و شناخت دارند. روز فرهنگ عمومی,فرهنگ عمومی,14 آبان روز فرهنگ عمومی فرهنگ راهنماي اعمال انسانها و معرف جهان بيني‌هاي آنها در زندگي است

4. فرهنگ عمومی، سازندگان و عاملان خاص خودش را دارد که بر بخشی از آنها دولت نظارت می‌‌‌‏کند. نزدیک شدن به فرهنگ عمومی و اصلاح آن از طریق بخشنامه میسر نیست.

5. فرهنگ عمومی مانند کل نظام فرهنگی و فرهنگ، در چهار وجه ظاهر می‌‌‌‏شود: درونی، روانی، نمادی، نهادی و آثار. از این رو می‌‌‌‏توان رگه‌‌‌‏های فرهنگ عمومی را در همه این جلوه‌‌‌‏ها یافت. فرهنگ عمومی، در کنار فرهنگ رسمی، در همه حوزه‌‌‌‏های زندگی اجتماعی، خانواده، حکومت، اقتصاد و آموزش و پرورش و نظایر اینها حضور دارد. از این رو نمی‌توان آن را به حوزه مشخصی محدود ساخت.

مفهوم اصلاح فرهنگ عمومی:

دو مفهوم کلی از کلمه اصلاح به ذهن متبادر می شود:

یکی تجدید شکل فرهنگ عمومی مدنظر است یعنی سامان جدید و نو به مواد فرهنگ دادن به گونه ای که فرهنگ عمومی شکل تازه ای پیدا کند و دیگری منظور از اصلاح، رفع کژیها و انحرافات آن می باشد که اینجا دو حالت پیش می آید:

الف: بازگشت به اصل و منشأ فرهنگ عمومی و پیرایش آن از عناصری که به مرور زمان وارد آن شده است.

ب: ارجاع فرهنگ عمومی به غایت و هدف مورد نظر و سعی در رفع موانع دست یابی به هدف.

ضرورت اصلاح فرهنگ عمومی:

دست کم به سه دلیل اصلاح فرهنگ عمومی ضروری است:

نخست آنکه: نسلهای تازه هر ملت باید راه و رسم زندگی را فرا گیرند و این امر از طریق «انتقال» فرهنگ رخ می دهد. انتقال فرهنگ جریانی است که طی آن نسل جدید با شیوه زندگی نسل قدیم آشنا می شود و چگونگی زندگی کردن به شیوه آنان را می آموزد.

دوم آنکه: انتظار پذیرش بی چون و چرای تجربه گذشتگان توسط نسلهای جدید، خارج از طبیعت آدمی است و چون و چرا کردن، پدیده ای را با خود دارد که نقد و بررسی یا «ارزیابی» نامیده می شود.

پس می توان گفت: که فرهنگ عمومی هر ملتی همواره در معرض ارزیابی نسلهای تازه است و در این جریان نقد و بررسی، کاستی ها و راستی ها رخ می نمایانند.

سوم آنکه: مسائل و نیازهای زندگی، اموری متغیر هستند و پاسخگویی به آنها ضرورت دارد. تلاش برای پاسخ گویی به نیازهای تازه و در عین حال رفع کاستی های برملا شده در جریان ارزیابی فرهنگ، به ایجاد شیوه های زندگی یا فرهنگ عمومی منجر می شود.

و جریان ایجاد یا توسعه فرهنگ زمانی می تواند یک جریان اصلاح گرا یا کمال بخش باشد که شناخت درست و ارزیابی دقیق، بنیادهای آن را تشکیل داده باشند.

خـدایا بجز خودت به دیگرى واگذارمان نكن تویى پروردگار ما پس قراردہ بى نیازى درنفسمان یقین در دلمان روشنى در دیدہ مان بصیرت درقلبمان . . . 

شبتون مملو از عطر خدا