آوای دل

فاصله سنی بین فرزند اول و دوم

✳️فاصله سنی 3 تا 5 سال

✔️ بعضی از کارشناسان تعلیم و تربیت کودکان، بهترین فاصله سنی بین فرزندان را 3 تا 4 سال می دانند .

✔️ به عقیده آن ها وقتی کودک اول به سن 3 تا 4 سالگی می رسد ، می تواند به خوبی حرف بزند و قدرت درک و فهم و استقلال او به اندازه ای است که زیاد به مراقبت و توجه احتیاج ندارد .

✔️ با توجه به این دلایل ، فاصله سنی بین 3 تا 4 سال فاصله خوبی است ؛ ولی با در نظر گرفتن شرایط و ملاحظات دیگر مانند بالا رفتن سن مادر و خطر بارداری ممکن است این فاصله عملی نباشد. به علاوه، هیچ گزارش علمی مبنی بر امتیاز این فاصله سنی منتشر نشده است .

✔️ بعضی والدین از این که کودک اول پس از 3 تا 4 سال که شماره یک به حساب آمده است، با ورود نوزاد خود را فراموش شده تلقی می کند، احساس خوبی ندارند. باید دانست که در این سن کودک در مرحله ای از رشد است که می تواند نیازهای اجتماعی خود را توسط افراد دیگری غیر از والدین، برطرف سازد.

✔️ کودک در سه سالگی علاقه زیادی به بازی با بچه ها و رفتن به مهد کودک پیدا می کند. اگر نوزاد وارد خانواده نشود، این رابطه اختصاصی به تدریج تغییر می کند.

✔️ برای والدینی که صاحب فرزند دوم می شوند ، این رفتار کودک فرصت خوبی ایجاد می کند تا به او اجازه دهند که رشد و استقلال خود را به دست آورد . البته این امر، بدین معنی نیست که کودک اول برای آشنایی و سازگاری با نوزاد، از کمک دیگران بی نیاز است.

✔️ شاید مهم ترین نکته در پرورش کودکان 3 تا 5 ساله، آگاهی از نیاز آن ها برای جلب توجه والدین و مصاحبت با آن هاست. کودک در این سن برخورد مثبت والدین را ترجیح می دهد؛ ولی اگر بداند با برخورد منفی آن ها روبه رو می شود، سعی می کند با بدرفتاری و بهانه گیری، آن ها را عصبانی کند تا به این وسیله توجه شان را به خود جلب کند .

✔️ بهتر است والدین ساعاتی از اوقات فراغت خود را با این کودکان بگذرانند تا با تامین نیازهای آن ها ، رضایتشان را جلب کنند .

✔️ بزر گ ترین نارسایی این فاصله سنی، تفاوت علایق و توانایی های آن ها برای مدتی به نسبت طولانی است. به علت این تفاوت، برای سرگرمی و جلب رضایت هر یک از آن ها، فعالیت ها و روش های متفاوتی لازم است .

خطای دخالت

وقتی پدر و مادر مرتکب خطای دخالت می‌شن که در حريم فرزندشون دخالت کنن. شايع‌ترين جايي که دخالت می‌کنن و خودشون رو حق به جانب هم می‌دونن، موقع غذا خوردنه.

وقتی رعايت احترام اون و بشقابش رو نمی‌کنن و غذا می‌ريزن توی ظرفش و می‌گن، «بخور، برات خوبه» يا وقتی سرزده به اتاقش می‌رن، بدون اين که در بزنن.

يا وقتی دفتر خاطراتش يا وسايل شخصی‌اش رو وارسی می‌کنن تا شايد … چون «مادر هستن» يا «دلواپس بچه‌شون هستن» و …

و يکی ديگه از جاهاي رايج ارتکاب اين خطا، وقتيه که کسی از بچه سوال می‌کنه، اما اونها جواب می‌دن. مثل اين مورد:

مهمان از دختر می‌پرسد: سلام، خانم کوچولو، کلاس چندمی؟
مادر: کلاس سوم
مهمان رو به دختر: آفرين، اسم معلمتون چيه؟
مادر: خانم حسينی.

يا در اين جور موارد:
مادر رو به دخترش: مشقات رو نوشتی؟
دختر ساکت است.
پدر رو به مادر: می‌نويسه.

◀️در واقع، می‌خوام بگم، وقتی بدون درخواست فرزندمون کاری براش می‌کنيم، کسی از فرزندمون سوال می‌کنه اما ما جواب می‌ديم، يا وقتی مادر و بچه دارن حرف می‌زنن، پدر وارد مکالمه اونها می‌شه و جواب می‌ده، فراموش نکنيم که داريم خطا می‌کنيم.
اگه باور نمی‌کنين که اين رفتار شما خطاس، به يکی از خاطرات مشابه خودتون با والدين‌تون مراجعه کنين، يا وقتی مادری داره اين خطاها رو مرتکب می‌شه، به صورت بچه‌اش نگاه کنين و …

◀️می‌تونين حدس بزنين ارتکاب اين خطا چه اشکالی ايجاد می‌‌کنه؟ اينطوری قانون استقلال تو بازی فرزندپروری شکسته می‌شه. يعنی بچه مستقل بار نمی‌آد. يعنی خودش نمی‌تونه از خودش دفاع کنه. خودش نمی‌تونه حرفش رو بزنه. درخواست کردن، يعنی بيان خواسته و بيان احساس و اينها رو ياد نمی‌گيره و اونوقت، همين پدر و مادر شاکی می‌شن که چرا بچه‌شون نمی‌تونه از خودش مواظبت کنه، چرا وقتی ترياک بهش تعارف می‌کنن، نمی‌تونه خودش نه بگه، چرا نمی‌تونه بفهمه چقدر غذا براش کافيه تا چاق نشه يا لاغر نمونه، چرا نمی‌تونه