شعر مهدوی
روزی توخواهی آمدازکوچه های باران
تاازدلم بشویی غمهای روزگاران
توروح سبزگلزار،گل شاداب بی خار
مراازپا فکنده شکستنهای بسیار
تویاس نو دمین،من گلبرگ تکیده
روزی آیی کنارم،که عشق ازدل رمیده
روزی توخواهی آمد،ازسوی مهربانی
امازمن نبینی دیگربجانشانی..
ما وقتي در جلسه اي به قائم آل محمد(ص) مي رسيم براي احترام به امام عصر(عج) برمي خيزيم، آيا روايت يا حديثي در اين باره داريم؟
آنچه به عنوان مستند براي بلند شدن هنگام ذكر نام حضرت نقل شده است روايتي است از امام رضا(ع)كه نام «قائم» نزد آن حضرت برده شد حضرت ايستادند و دست خود را بر بالاي سر نهادند و فرمودند: اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه .
(مستدرك سفينه 8/629)
از اين روايت مي توان استحباب ايستادن هنگام برده شدن كلمه قائم را استفاده كرد. اما نسبت به ساير نام ها شايد بتوان از اين روايت استفاده كرد كه قيام حضرت به جهت خصوص لفظ قائم نبوده بلكه به احترام نام آن حضرت بوده كه در اين صورت هر نامي برده شود ايستادن و دست روي سر نهادن خوب است، ولي قدر يقيني استحباب آن هنگام برده شدن خصوص لفظ «قائم» است.
نکته ديگر آن که دستور مستحبي ايستادن به هنگام بردن لفظ «قائم» (نه همه اسامي ديگر) دليل بر آن نيست که مقام امام عصر(عج) بالاتر از مقام الهي باشد؛ بلکه اين ايستادن شايد کنايه از آن باشد که چون حضرت براي عدل و داد و حکومت جهاني الهي به پا مي خيزند ما شيعيان هم به احترام آن حضرت و نوعي اعلام آمادگي به هنگام برده شدن نام مبارک آن بزرگ، بر پا ايستاده و رضايت خود را از قيام آن حضرت ابراز مي داريم.
دلنوشته
” يــا صاحـــب الـــزمــــان “
آقاي مـن !
مــولاي مـن !
از قـديــم گفته انـد :
” خلايـــق هــرچه لـــايــق ” بي راه نگـــفـته انــد .
اقرار مـــي کنيم هنوز ليـــاقت حضور در محـــضر شما را پيدا نکرده ايــــم
که اگرغيـــر از اين بـــود
هم اينـــک در زمان ظهـور و در حـــضور شما به سرمي برديـــم .
” از ماســت که برماســــت “
آري، ما مـــستحق بلــــاي غيبـــتيـم ؛
سزاوار چنــيـن سرنوشــتي هستـــيم ؛
تــو را نخواســته ايم ؛ به بي امامـــي ” عــادت ” کـرده ايم ؛
هنــوز باورمان نــشــده
” تا نيايي گره از کـار بشر وا نــشــود “
 |
