آوای دل

همیشه وقتی گناه میکنیم لذت آنی اون گناه مانع میشه تا به عاقبت گناه فکر کنیم وخیلی هم اتفاق افتاده گناه کردیم بعد پشیمون شدیم ودیدیم که لذت کوتاه مدت ارزش گناه کردن را نداشت

و چه خوب آقا امیرالمومنین علی علیه السلام در نهج البلاغه حکمت121 فرمودند :

«چقدر بین این دو کار تفاوت است :کاری که لذت خوشی آن برود و کیفرش بر جای ماند ،و کاری که رنجش برود ولذتش بر جای ماند .»

انسان…

انسان بودن…

فاصله ای که انسان میتونه باحیوان داشته باشه…

تابه حال به اینجورچیزافکر کردین؟وقتی دارین۱گناه انجام میدین به این فکر نکنید که این همه آدم دیگه هم هستن که دارن انجامش میدن ٬به این فکر کنید که تو دنیا واسه ظهور همه خوبی ها فقط قراره۳۱۳انسان پاک رو زمین باشن وبقیه شاید شاید شاید حیوان باشن یا بدتر از اون.پس خودتون قضاوت کنید دنیای الان مارو آدم خوبا گرفته یا آدم بدا!تو این دنیا دنباله رو دیگران بودن یعنی افتادن تو چاه ضلالت.انتخاب آخر باشماست…

خدابه شما نعمتی داده که از دنیا و موجوداتش بی نیازتون می کنه٬اونم عقل ما آدماست.اینم میدونستین ۱آدم نابغه فقط از۱۶درصد توانایی های ذهنیش استفاده می کنه؟پس حالا منی که اینجام چقدر کم از این نعمت استفاده کردم٬واین یعنی۱ ظلم٬اونم ظلم به خودم.

تو این دنیای کوچیک٬وقتی حزب شیطان به اهمیت این نعمت الهی پی بردن٬دنیایی واسه خودشون ساختن که رویای هر کی مثل مامیشه.دنیای اونا میشه چپاول ما٬دنیای ما میشه سرتو رو بالشت بذاری که بخوابی در حالیکه گوشاتو گرفتی که صدای پسر کوچولوی همسایه رونشنوی که از فقر خونوادش فریاد مامان من گشنمه سر میده٬ومامانش واسه حفظ آبروشون انقد میزنتش که آروم بشه یا شایدم خفه…….

برگی زرین از چهل حدیث امام خمینی ره(۱۷۳)

(فصل، در فرق بین رجا و غرور است)

ولی ای عزیز ملتفت باش که رجا را از غرور تمیز دهی. ممکن است اهل غرور باشی و گمان کنی اهل رجا هستی. و تمیز آن از مبادی آن سهل است: ببین این حالتی که در تو پیدا شده و بدان خود را راجی می دانی از تهاون به اوامر حق و کوچک شمردن حق و اوامر او پیدا شده، یا از اعتقاد به سعه رحمت و عظمت آن ذات مقدس؟ و اگر تمیز آن نیز مشکل است، از آثار می توان تمیز داد: اگر عظمت حق در دل باشد و قلب مؤمن به احاطه رحمت و عطای رحمت و عطای آن ذات مقدس باشد، قیام به اطاعت و عبودیت می کند، چون تعظیم و عبادت عظیم و منعم از فطریات است و تخلف ناپذیر است، پس اگر با قیام به وظایف عبودیت وجد و جهد در طاعت و عبادت، اعتماد به اعمال خود نداشته باشی و آنها را به چیزی نشمری و امید به رحمت حق و فضل و عطای او داشته باشی و خود را به واسطه اعمال خود مستوجب هر ذم و لوم و سخط و غضب بدانی و تکیه گاه تو رحمت وجود جواد علی الاطلاق باشد، دارای مقام رجا هستی، و شکر خدای تبارک و تعالی کن و از ذات مقدس بخواه که آن را در قلب تو محکم کند و مقام بالاتر از آن را به تو عنایت فرماید. و اگر خدای نخواسته متهاون به اوامر حق بودی و بی اهمیت و ناچیز شمردی فرموده های ذات اقدس را، بدان که آن غرور است که در دل تو پیدا شده از مکائد شیطان و نفس اماره تو. اگر ایمان به سعه رحمت و عظمت داشتی، اثری از آن نمایان بود در تو. مدعی که عملش مخالف با دعوایش باشد خود مکذب خود است. شاهد بر این کلام در احادیث معتبره بسیار است