آوای دل

حسادت در کودکان و راه های درمان

– حسادت یکی از شایعترین واکنش هایی است که در اغلب کودکان و نوجوانان دیده میشود

– حسادت زمانی بروز می کند که عامل رقابت منفی و مقایسه و هم چشمی و تبعیض مطرح باشد

– حسادت علاوه بر ایجاد عصبانیت ، تنفر و احساس خود کم بینی در بچه ها ، باعث میشود در سنین بالاتر شخص تماس خود را با محیط و افراد اجتماع از دست بدهد و تنها بماند

– حسادت غالبا با ترس درونی و خشم همراه است

– کودک حسود گمان می کند مظلوم واقع شده و کسی از او حمایت نمی کند پس او در صدد انتقام است و حسادت می ورزد

– ار نظر روان شناسی حدود 1/5 سالگی حسادت در بچه ها ظاهر میشود و در 2 تا 4 سالگی به اوج خود میرسد

– حسادت برای کودکی که فرزند دیگری در خانه متولد می شود به صورت شب ادراری ، خشم ، اضطراب ، افسردگی و بازگشت به رفتارهای دوران کودکی ظاهر میشود

راه های درمان

1- فرو نشاندن حسادت کودک از طریق فشار ، اجبار یا تنبیه امکان پذیر نیست

2- تفهیم و آگاهی : به کودک گفته شود که ما تو را دوست داریم و اگر به کودک دیگر بیشتر توجه میشود به خاطر کوچکی و ناتوانی اوست

3- رعایت اعتدال :در عین توجه و محبت به کودک کوچکتر بخشی از محبت خود را متوجه کودکان دیگر کنید و از مقایسه آنها بپر هیزید

4- محبت در تنهایی: کودک حسود را در کنار خود بگیرید ، دست بر سرو رویش بکشید تا احساس کند مورد توجه است

5- ایجاد زمینه اعتماد: به او اطمینان بدهید که از داشتن چنین فرزندی احساس لذت می کنید

6-ارجاع کار : کارهای کودک دیگر را در صورت تمایل به کودک حسود واگذار کنید مانند نگهداری ، آرام کردن ، لباس پوشاندن و….

7- جرات دادن : باید به کودک حسود گفت ؛ تو قوی و شجاع هستی و می توانی کارهای خودت را انجام دهی

8- عقده تکانی : نگاه داشتن حسادت به زیان کودک است و لازم است آن را بیان کند و به پدر و مادر بگوید که کودک دیگر را دوست ندارد . به حفظ خونسردی او اجازه دهید تا احساسش را ببان کند

10- جابگزین کردن : گاه کودک حسود می خواهد برادر با خواهر خود را کتک بزند ، بهتر است یک عروسک بزرگ به او داد تا دق دلی را یر آن خالی کند

11- سعی کنید نقاط مثبتی را در کودک حسود پیدا کنید و او را بدان خاطر بستایید.

12- با بازی درمانی و نقاشی اجازه دهید بچه ها احساس خود را بیان کنند و تخلیه روانی شوند

13- اعتماد به نفس را در او افزایش دهید

منبع :اختلالات رفتاری کودکان و نوجوانان / تالیف محمد حسن راد منش و دیگران ، 1390

علت اینكه پرچم گنبد امام حسین علیه السلام به رنگ قرمز است چه می باشد؟

در فرهنگ شیعی، شهادت امام حسین علیه السلام در عاشورای سال 61 ق، بزرگترین و منحصر به فردترین، حادثه محسوب می شود.
حضرت امام حسین علیه السلام برای احیای دین جدّش محمد صلّی الله علیه و آله و به منظور امر به معروف و نهی از منكر با یاران و فرزندانش در یك جنگ نابرابر شهید شدند و به خون غلطیدند. ابی عبدالله علیه السلام و یاران باوفایش با خون خود درخت اسلام را كه در حال خشكیدن بود، آبیاری كردند.
بنابراین به دلایل زیر، رنگ پرچم گنبد امام حسین علیه السلام قرمز می باشد:
1. در بیان عرب چنین فرهنگی بود كه هر كس كشته شود و انتقامش گرفته نشود مادامی كه انتقامش را نگرفته اند پرچم قرمزی در میان قبیله و قوم او نصب می كنند تا انتقامش گرفته شود از اینروی:
انتقام خون امام حسین علیه السلام و یاران باوفایش هنوز گرفته نشده است، تا اینكه آقا امام زمان (عج) ظهور كند و انتقام این خون های مقدس را بگیرد. و آن پرچم بر افراشته را بردارند. (1)
2. رنگ خون، سرخ است و برافراشته شدن پرچم سرخ رنگ، بر فراز گنبد امام حسین علیه السلام نشانه این است كه همه مردمان عالم متوجه بشوند كه آن حضرت و یاران باوفایش را شهید كرده اند و به خونشان غلطیده اند این پرچم نماد قیام و مبارزه در مقابل ظلم و ستم است.
3. این پرچم نشانگر این است كه حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام و یاران باوفایش در راه اسلام و قرآن ذلت را نپذیرفتند و مرگ با عزت را به زندگی ننگین ترجیح دادند. شیعیان و پیروان آن بزرگوار نیز، راه ایثار و شهادت را انتخاب كرده اند و هرگز با ستمگران عالم سازش نخواهند كرد بلكه حاضرند با نثار خون سرخ خود، پرچم اسلام را تا ابد برافراشته نگهدارند.(2)
___________________
پاورقی:
1. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، قم، نشر معروف، چاپ اول، 1374ش، ص167.
2. همان، ص167.

معناى اينكه «امام حسين علیه السلام مظلوم بود» چيست؟

«ظلم» در مقابل «عدل» به معناى ندادن حق كسى است كه صاحب حق است و امام حسين علیه السلام بدين جهت مظلوم تلقى مى شود كه حق ولايت و زعامت بر مسلمين - كه از بارزترين حق اباعبدالله - بود از آن حضرت ستانده شد. علاوه بر آنكه حقى نيز بر عموم مسلمانان داشت و آن عبارت بود از شناختن و محبت وى كه متأسفانه به جهت تبليغات سوء، موقعيت، معنويت و جايگاه رفيع و بلند ايشان نزد مسلمانان، ادا نگشت و با حجاب هاى ظلمانى چون جهالت، خباثت و خيانت، مقام منيع آن چهره ملكوتى پوشانده شد و آن جلوه الهى، به تمام ظهور و بروز نمايان نگشت!
كشته شدن سيدالشهداء علیه السلام در مقابل اين دو ظلم بسى ناچيز است، كشتن وى بزرگ ترين ظلم به آن حضرت نبود ؛ بلكه نشناختن او و نشناساندنش، بزرگ ترين ظلم به ايشان در تاريخ بشريت بوده و هست.
بايد توجه داشت در واژه شناسى، واژه «مظلوم» با كلمه «مُنْظَلَم» متفاوتند، «مُنْظَلَم» كسى است كه ظلم را مى پذيرد و هيچ مقاومتى در برابر آن نمى كند؛ ولى مظلوم كسى است كه به او ظلم مى شود و او در برابر آن آرام نمى نشيند و با تمام وجود  و امكانات مبارزه مى كند. در فرهنگ دينى «ظلم پذيرى» مذموم و «ظلم ستيزى» پسنديده است.