آوای دل

وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ حُسْناً وَ إِنْ جاهَداكَ لِتُشْرِكَ بِي ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلا تُطِعْهُما إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُمْ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ «8»
و به انسان سفارش كرديم كه به پدر و مادر خود نيكى كند، و اگر آن دو كوشيدند تا چيزى را كه بدان علم ندارى شريك من سازى، از ايشان اطاعت مكن، سرانجامِ شما به سوى من است، پس شما را از (حقيقت) آنچه انجام مى‌داديد آگاه خواهم ساخت.
جلد 7 - صفحه 116
پیام ها
1- نيكى به والدين يك امر انسانى است، نه فقط ايمانى. «وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ»
2- احسان و نيكى به والدين، بدون قيد و شرط است. «حُسْناً» (شرطِ نژادى، سِنّى، منطقه‌اى، علمى، اجتماعى، سياسى، اقتصادى و ايمانى ندارد، حتّى اگر كافر و مشرك باشند، بايد احسان كرد.)
3- والدين منحرف براى انحراف فرزندان، كوشش مى‌كنند. «جاهَداكَ»
4- از احترامِ ديگران، سوء استفاده نكنيم. (والدين نبايد به خاطر احترام‌گزارى فرزندانشان، آنان را به شرك دعوت كنند.) «وَ إِنْ جاهَداكَ»
5- فرزندان، بايد قدرت انتخاب تفكّر صحيح را داشته باشند. جاهَداكَ لِتُشْرِكَ بِي‌ …
فَلا تُطِعْهُما
6- شرك، برهان و استدلال علمى ندارد. «ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ»
7- در مسأله توحيد وشرك، با هيچ كس كنار نياييم و سازش نكنيم. «فَلا تُطِعْهُما»
8- احسان به والدين، مطلق و هميشگى است؛ امّا اطاعت از والدين، مشروط به آن است كه انسان را از خدا دور نكنند. «فَلا تُطِعْهُما»
9- ايمان به معاد، ضامن اجراى توصيه‌هاى الهى است. وَصَّيْنَا … إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ‌
10- خداوند به همه‌ى كارهاى انسان آگاه است. «فَأُنَبِّئُكُمْ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ»

#شهادت_پدر_عالمین

⚫️ وصیت نامه مولا علی(به شعر) ⚫️

?کنار من صدف دیده پر گهر نکنید
?به پیش چشم یتیمان پدر پدر نکنید

?توان دیدن اشک یتیم در من نیست
?نثار خرمن جان علی شرر نکنید

?اگر چه قاتل من سخت کرده بی مهری
?به چشم خشم به مهمان من نظر نکنید

?اگر چه بال و پر کودکان کوفه شکست
?شما چو مرغ، سر خود به زیر پر نکنید

?از آن خرابه که شبها گذرگه من بود
?بدون سفره ی خرما و نان گذر نکنید..

?به پیرمرد جذامی سلام من ببرید
?ولی ز مرگ من او را شما خبر نکنید

?ز کوچه ای که گرفتند راه مادرتان
?تمام عمر، شما هم، چو من گذر نکنید

? #داستان_شب_داستان_شهدا ?

❤️طنز دفاع مقدسی ❤️

? دو داستان زیبا ?

?داستان شماره ۱:خُر و پُف شهید!

صحبت از شهادت و جدایی بود و اینکه بعضی جنازه‌ها زیر آتش می‌مانند و یا به نحوی شهید می‌شوند که قابل شناسایی نیستند. هر کس از خود نشانه‌ای می‌داد تا شناسایی جنازه ممکن باشد. یکی می‌گفت: «دست راست من این انگشتری است.»
دیگری می‌گفت: «من تسبیحم را دور گردنم می‌اندازم.»
نشانه‌ای که یکی از بچه‌ها داد برای ما بسیار جالب بود. او می‌گفت: «من در خواب خُر و پُف می‌کنم، پس اگر شهیدی را دیدید که خُر و پُف می‌کند، شک نکنید که خودم هست.»

?داستان شماره ۲:حاج صادق

بعد از عملیات بود. حاج صادق آهنگران آمده بود پیش رزمندگان برای مراسم دعا و نوحه خوانی. برنامه که تمام شد مثل همیشه بچه‌ها هجوم بردند که او را ببوسند و حرفی با او بزنند.
حاج صادق که ظاهراً عجله داشت و می خواست جای دیگری برود، حیله ای زد و گفت: «صبر کنید صبر کنید من یک ذکر را فراموش کردم بگویم، همه رو به قبله بنشینند، سر به خاک بگذارید و این دعا را پنج مرتبه با اخلاص بخوانید».
همین کار را کردیم. پنج بار شده ده بار، پانزده بار، خبری نشد که نشد. یکی یکی سر از سجده برداشتیم، دیدیم مرغ از قفس پریده!