آوای دل

‍ ✋السلام علیک یا سلطان✋

یک کاسه از جنس طلا دارم غمی نیست
یک پنجره رو به خدا دارم غمی نیست

این پنجره امیّد عشاق حسین (ع) است
این اربعین هم کربلا دارم غمی نیست

خضر نبی ، بنگر صف لب تشنگان را
من هم به کف آب بقا دارم غمی نیست

گم کرده ام خود را میان این شلوغی
اینجا غریبی آشنا دارم غمی نیست

پر میزنم مثل کبوتر در هوایت
یک آسمان صحن و سرا دارم غمی نیست

مشکل خودش حل میشود شکی ندارم
پایینِ پا دست دعا دارم غمی نیست

میگفت لالی با نگاهش بین مردم
آقا من امیّد شفا دارم غمی نیست

بخشیده شد هرکس به پابوس تو آمد
گر کوله باری از خطا دارم غمی نیست

باران فتنه هرچه میخواهد ببارد
وقتی حریمی ملتجا دارم غمی نیست

پشتم به لطف هشتمین خورشید گرم است
آقا به تو تا اتکّا دارم غمی نیست

پیش خدا رو میزنی فردای محشر
آقا تو را روز جزا دارم غمی نیست

وقت اذان کج شد به تو سوی صلاتم
زاهد برو ؛ قبله نما دارم غمی نیست

حاجی سرت گرم طواف کعبه باشد
من هم علی موسی الرضا (ع) دارم غمی نیست

#یدالله_شهریاری

‍شهیدی که دلتنگ #امام_رضا(ع)بود

✍سال 64 بود که محمد حسن از جبهه مرخصے اومد قم.بهم گفت: بابا! خیلے وقته حرم امام رضا(علیه السلام) نرفتم دلم خیلے برای آقا تنگ شده.گفتم: حالا که اومدی مرخصی برو، گفت:نه، حضرت امام ڪه نایب امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) است گفته جوان ها جبهه ها را پر ڪنند.زیارت امام رضا(علیه السلام) برام مستحبه، اما اطاعت امر نایب امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) لازم و واجبه.
من باید برگردم جبهه؛ نمے توانم؛ ولو یڪ نفر، ولو یڪ روز و دو روز!امر امام زمین مے مونه. گفتم: خوب برو جبهه؛ و او رفت.عملیات والفجر هشت با رمز یافاطمة الزهرا (سلام الله علیها) شروع شدو محمدحسن توی عملیات به شهادت رسید.
به ما خبر دادندکه پیڪر پسرتون اومده معراج شهدای اهوازولے قابل شناسایے نیست. خودتون بیایید و شناسایے ڪنید.
رفتیم معراج شهدا و دو روز تمام گشتیم اما پیڪر پیدا نشد.نشستم و شروع به گریه ڪردن ڪردم که یڪے زد روی شونه ام و گفت: حاج آقای ترابیان عذرخواهے مے ڪنم،ببخشید؛ پیڪر
محمدحسن اشتباهے رفته مشهد امام رضا(علیه السلام)دور ضریح آقا طواف ڪرده و داره برمے گرده.گفتم: اشتباهے نرفته، او عاشق امام رضا(علیه السلام) بود.

?السلام علیک یاعلی بن موسی الرضاالمرتضی?

?شهیدمحمدحسن ترابیان?

??????

کرامات شهدا?

برادر بزرگ تر گفت: علي اين همه جبهه بودي، بس نيست!
مي داني مادر، چه قدر انتظار كشيد تا برگردي.
علي جواب داد، بايد بروم، من نمي توانم بمانم.
چند روز بعد، دخترم آمد، گفت: مادر، علي رفته!
گفتم: بدون خداحافظي با من، نمي ره….
رفتم دم در، كيفش را روي دوشش انداخته بود و روي پله ها ايستاده بود. كمي آجيل توي كيفش گذاشتم. اشك در چشمانم حلقه زد. هنوز بالاي پله ها ايستاده بود. سريع به اتاق برگشتم تا اشك مادرانه ام، مانع رفتنش نشود و مرددش نكند. وقتي از اتاق بيرون آمدم رفته بود.
رفت و پانزده ماه از او بي خبر مانديم. يقين پيدا كرديم كه علي ما هم جزو شهداي عمليات رمضان است. برايش مراسم ختم گرفتيم بي اين كه نشاني از پيكرش داشته باشيم. همان شب هاي مراسم علي بود كه خوابش را ديدم، كنار حوض نشسته بود.
گفتم: علي! تو نمرده اي؟
گفت: نه مادر! مي بيني كه زنده ام! پس چرا اين جا نشسته اي؟
گفت: آخه توي باتلاق افتاده بودم، آمدم اين جا دست و پايم را بشويم… سال ها گذشت، سال ها انتظار.
ماه رمضان بود، سالگرد عمليات رمضان و سالگرد علي. سيزده سال از آن روز گذشته بود خبر رسيد، بياييد پيكر علي در تفحص باتلاق هاي جنوب، به دست آمده است!

راوي : مادر شهيد علي هوشيار