آوای دل

تو شلوغيِ اربعين ديدم زني با عباي عربي روبروي حرم سيدالشهدا با لهجه و كلام عربي با ارباب سخن ميگويد.

عربي را مي‌فهميدم؛
زنِ عرب می‌گفت:
آبرويم را نبر،
به سختي اذن زيارت از شوهرم گرفته ام…
بچه هايم را گم كرده‌ام …
اگر با بچه ها به خانه برنگردم شوهرم مرا ميكشد…

گريه مي كرد و با سوزِ نجوايش اطرافيان هم گريه مي‌كردند.

كم كم لحن صحبتش تند شد:

توخودت دختر داشتي…
جان سه ساله ات كاري بكن…
چند ساعت است گم كرده‌ام بچه‌هايم را.

كمي به من برخورد كه چرا اين‌طور دارد با امام حسين(ع) حرف می‌زند.

ناگهان دو كودك از پشت سر عبايش را گرفتند…
يُمّا يُمّا مي‌كردند…
زن متعجب شد…

با خود گفتم لابد بايد الان از ارباب تشكر كند..!

بچه هايش را به او دادند، اما بي خيالِ از بچه هاي تازه پيداشده دوباره روبرويِ حرم ايستاد..

شدت گريه اش بيشتر شد!!
همه تعجب كرده بوديم!

رفتم جلو
.. : خانم چرا هنوز گريه ميكني؟
خدا را شاكر باش!

زن با گريه ي عجيبي گفت:
من از صاحب اين حرم بچه هايِ لالم را كه لال مادرزاد بودند خواسته ام، اما نه تنها بچه هايم را دادند، بلكه شفاي بچه هايم را هم امضا كردند

السلام‌علیک‌یا‌ابا‌عبدالله

چرا نباید در #نمازمان #عجله کنیم؟

یکی از چیز هایی که هم ظاهر نماز را خراب می کند و هم باطن نماز را عجله است چرا که فرمودند عجلوا بالصلاه نه عجلوا فی الصلاه!

عجله با مقام و معنا و هدف نماز سازگار نیست، عجله با محضری نمازگزار در آن می ایستد سازگار نیست، دلی که پر از عجله است نمی تواند متوجه پروردگار شود و به برکت نماز از آرامش مملو گردد، نکته دیگر آنکه عجله در نماز از نظر عرفانی معنا ندارد!، عجله برای رسیدن به چه؟ در لطیفه ای می گویند به شخصی گفتند از همه دنیا را به تو بدهند چه می کنی؟ گفت می فروشم و می روم خارج! ، حالا به نماز می ایستیم برای رسیدن به همه چیز!، رسیدن به خداوند رسیدن به همه چیز است آن وقت باز ما به فکر خارجیم و نگاه دلمان خارج از نماز است!…

#آثاربعضی_ازگناهان

امام صادق علیہ السلام

⇦گناهى ڪہ نعمت ها را تغيير مى دهد، تجاوز به حقوق ديگران است.
⇦گناهى ڪہ پشيمانى مى آورد، قتل است.
⇦ گناهى ڪہ گرفتارے ايجاد مى كند، ظلم است.
⇦گناهى ڪہ آبرو مى بَرد، شرابخوارے است.
⇦ گناهى ڪہ جلوے روزے را مى گيرد، زناست.
⇦گناهى ڪہ مرگ را شتاب مى بخشد، قطع رابطہ با خويشان است.
⇦گناهى ڪہ مانع استجابت دعامى شود و زندگى را تيره و تار مى كند، نافرمانى از پدر مادر است.

علل الشرايع ، جلد 2ص584