آوای دل

داعش از زبان مولا علی(ع)

پیش گویی مولا درباره “داعش”

گروهی می آیند که قلب هایشان مثله تکه های آهن است
احساس و عاطفه ای ندارند و انگار عقلشان را از دست داده اند

قلوبهم کزمر الحدید

دینشان فقط کشتار است

پرچم آنها سیاه است(عکس ها موجود هست)

و هم اصحاب “الدولت"(الله اکبر جانم ب فدای مولا،کلمه دولت حدود 200 ساله گفته شده.ببین کی گفته)

اینها اصحاب دولت هستند(روی پرچمشون نوشته دولت شامات عراق و سوریه)

موهای بلندی دارند مانند موی زنان (تصاویر موجود است.سرچ کنید)

نامهای آنها با کنیه است با نام شهرهاست(ابوبکر البغدادی،ابومسلم الترکمانی،ابوبکر شیشانی،ابومحمد عدنانی ….)
تا اینجاشو همه ی ما میدونیم.از این ببعدش رو در آینده میبینیم ان شاء الله بزودی زود

سپس بین خوده این گروه اختلاف میشود

ثم یقتل بعضهم بعضا

سپس همدیگر را میکشند

“سپس خداوند حق را به کسانی که بخواهد میدهد”

منبع: احقاق الحق ج 29 ص 410.

آیَتُ الله مُجْتَهِدےٖ تِهْرَانےٖ(ره):

تقوا یعنی چه؟

تقوا یعنی اگر یک هفته مخفیانه
از همه‌ی کارهای ما فیلم گرفتند و
گفتند اعمال هفته‌ی گذشته‌ات در
تلویزیون پخش شده،ناراحت نشویم

اگر به جای گفتن:
دیوار موش دارد و موش گوش دارد، بگوییم:
“فرشته ها در حال نوشتن هستند…”

نسلی از ما متولد خواهد شد که به جای مراقبت مردم، “مراقبت خدا” را در نظر دارد!
قصه از جایی تلخ شد که در گوش یکدیگر با عصبانیت خواندیم:
*بچه را ول کردی به امان خدا !
*ماشین را ول کردی به امان خدا !
*خانه را ول کردی به امان خدا !

و اینطور شد که “امانِ خدا” شد: مظهر ناامنی!
ایکاش میدانستیم امن ترین جای عالم، امانِ خداست..

ﺯﻧﯽ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺁﯾﺎ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ؟
ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ : ﻋﺎﺩﻝ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ،
ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ؟
ﺯﻥ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﯿﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ 3ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺍﺭﻡ ، ﺑﻌﺪﺍﺯ ﻣﺪﺗﻬﺎ طناب ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﯿﺒﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺶ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍي ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺍﻡ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ طناب ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ، ﻭ ﺍﻻﻥ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻭ ﺑﯽ ﭘﻮﻝ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﯾﻢ . ﻫﻨﻮﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﺯﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ، درب خانه حضرت داوود را زدند، و ايشان اجازه ورود دادند، ده نفر از تجار وارد شدند و هرکدام کيسه صد ديناري را مقابل حضرت گذاشتند، و گفتند اينها را به مستحق بدهيد.
حضرت پرسيد علت چيست؟
ايشان گفتند در دريا دچار طوفان شديم و دکل کشتي آسیب ديد و خطر غرق شدن بسيار نزديک بود که درکمال تعجب پرنده اي طنابی بزرگ به طرف ما رها کرد. و با آن قسمتهاي آسيب ديده کشتي را بستيم و نذر کرديم اگر نجات يافتيم هر يک صد دينار به مستحق بدهيم حضرت داوود رو به آن زن کرد و فرمود: خداوند براي تو از دريا هديه ميفرستد، و تو او را ظالم مي نامي. اين هزار دينار بگير و معاش کن و بدان خداوند به حال تو بيش از ديگران آگاه هست.
خالق من بهشتي دارد،
«نزديک زيبا و بزرگ»،
و دوزخي دارد به گمانم «کوچک و بعيد»
و در پي دليلي ست که ببخشد ما را،
گاهي به بهانه ی دعايي در حق ديگري…
شايد امروز آن روز باشد