آوای دل

شعار روز جهانی دریانوردی ۲۰۱۷؛ مردم، بنادر و کشتی

شعار روز جهانی دریانوردی 2017؛ مردم، بنادر و کشتی
دبیرکل سازمان بین المللی دریانوردی IMO شعار روز جهانی دریانوردی در سال ۲۰۱۷ میلادی را «مثلت ارتباطیِ مردم، بنادر و کشتی» اعلام کرد.
به گزارش روابط عمومی، دبیرکل سازمان بین المللی دریانوردی ایجاد فرصت‌های همکاری با کشورهای توسعه یافته و روبه توسعه، بنادر خصوصی و عمومی، بخش کشتیرانی و حمل و نقل با هدف شناسایی و ارتقاء بهترین روش های ممکن و نیز ایجاد پل های ارتباطی بین بخش های مختلف دیگر در سال ۲۰۱۷ میلادی را ضروری خواند.

دبیر کل IMO اهداف این سازمان را در سال ۲۰۱۷ در سه موردِ اصلی خلاصه کرد : نخست، توسعه همکاریِ نزدیک بین بنادر و شناورها که امری اجتناب ناپذیر است، دومین هدف این سازمان در سال ۲۰۱۷ میلادی به افزایش استاندارهای جهانی و تعیین قوانین برای ایمنی، امنیت، کارایی بنادر و مقامات ساحلی و بندری اختصاص دارد و سومین هدف اصلی IMO استانداردسازیِ عملیات بنادر از طریق تشخیص و توسعه بهترین روش های راهنمایی و مواد آموزشی است.

دبیرکل سازمان بین المللی دریانوردی در ادامه و ضمن اشاره به بخش دریانوردی که کشتیرانی، بنادر و افراد را در بر می گیرد، افزود : نباید نقش چشمگیر افراد در کمک به دولت برای ایجاد افزایش زمینه های استخدام، رونق و پایایی سواحل از طریق تجارت دریایی، توجه به بخش های دریایی و بنادر بعنوان منابع ثروتمند در ساحل و دریا و از طریق توسعه اقتصاد پایدار نادیده گرفته شود.

وی بار دیگر به شعار روز جهانی دریانوردی با عنوان «کشتیرانی؛ ضرورت انکارناپذیر دنیا» اشاره کرد و یادآور شد: بر همین اساس، همکاری بنادر، شناور ها و افراد در جهت تسهیل حمل و نقل دریایی، افزایش کارایی، ایمنی، حفاظت از محیط زیست و امنیت دریایی بیش از پیش اهمیت دارد.

بنابر این گزارش ، این مقام مسئول ادامه داد: برای دست یابی به اهداف توسعه ای و پایدارِ سازمان ملل، IMO با این سازمان همکاری خواهد کرد تا پاسخی برای چالش‌های پیش روی جهانِ امروز از جمله آلودگی روزافزون، تغییرات اقلیمی، تهدیدات زیست محیطی، استخراج ناپایدار منابع طبیعی و بی ثباتی در انواع مهاجرت ها بیابد. در نهایت دو عامل اساسی به سمت ثباتِ جهانی و توسعه پایدار برای افراد، ایجاد کشتیرانیِ کارآمدتر و همکاری با بنادری است که مورد حمایتِ دولت قرار گرفته اند.

آشنایی با روز جهانی ناشنوایان

در باغچه زندگی نشسته بود و با دستان کوچکش چیزی می کاشت. نگاهش کردم، حس اعتمادش با نگاهم برانگیخته شد و با چشمان معصومانه اش فهمید چه می پرسم. گفت: ستاره می کارم. دوباره نگاهش کردم، پاسخ داد: میوه های ستاره ام، خورشید خواهد شد. حس غریبی به من دست داد. چرا خورشید؟ لبخندی زد و باز با همان نگاه پاسخ داد: تمام هستی با آب، خاک و خورشید پیوندی زندگی بخش دارد. گل ها با خورشید برمی خیزند. پرسیدم: پرندگان؟ پاسخ داد: پرواز زیباست، من آواز آنها را حس می کنم. … و انسان؟ به زمین نگاه کرد و این بار با انگشتان اشاره زبان گشود: ما که می خواستیم زمین را آماده مهربانی کنیم، افسوس که خود نامهربان بودیم. آری، او ناشنوا بود و برای ایجاد رابطه، از دست هایش استفاده می کرد. همان گونه که تاریخ انسان اندیشه ورز، رابطه ای ناگسستنی با دست های انسان دارد. ————————————— سی ام سپتامبر هر سال، «روز جهانی ناشنوایان» نام گذاری شده است. هدف از این نام گذاری، ارتقای فرهنگ ارتباط با ناشنوایان، دانسته هایی از زبان اشاره و آگاهی سیاست مداران و همچنین عموم مردم از مشکلاتی است که این قشر با آن رو به رو هستند. در اهمیت حس شنوایی، این گفته هِلِن کِلِر، گویاتر از هر سخنی است. او که با وجود نابینایی و ناشنوایی، یکی از موفق ترین افراد استثنایی است، می گوید: «اگر این فرصت به من داده می شد که یکی از دو حس خود را بازیابم، ترجیح می دادم نابینا بمانم، ولی بشنوم». اگر از نعمت شنوایی محروم باشیم، هرچند آموختن برای ما ناممکن نمی شود، ولی بسیار دشوار است. پس توجه به این نعمت بزرگ الهی که یکی از راه های بسیار مهم آموختن و فهمیدن است، حالت سپاس را پیش می آورد و تصور نبود آن کافی است تا به ارزش آن پی ببریم. از این رو، خدا در قرآن می فرماید: «بگو: اگر خداوند شنوایی و دیدگان شما را بگیرد و بر دل هایتان مهر بزند، کدام معبود آن را به شما پس می دهد؟» شکرانه این نعمت، بهره گیری خداپسندانه و مسئولانه از آن است، چنان که در یکی از دعاها، خواسته بندگان از خداوند این است: «پروردگارا! ما را از گوش ها، چشم ها و نیروهایمان بهره مند گردان».

8 مهرماه؛ روز بزرگداشت مولوی

روز بزرگداشت مولوی - هشتم مهرماه در تقویم رسمی کشور به عنوان «روز بزرگداشت مولوی» ثبت شده است.

شرح زندگی مولوی جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولوی و مولانا و رومی در ششم ربیع الاول سال 604 هجری در شهر بلخ دیده به جهان گشود.

مولوی از مشهورترین شاعران ایرانی‌تبار پارسی‌گوی است نام کامل وی «محمد ابن محمد ابن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی» بوده و در دوران حیات به القاب «جلال‌الدین»، «خداوندگار» و «مولانا خداوندگار» نامیده می‌شده‌است. در قرن‌های بعد (ظاهراً از قرن ۹) القاب «مولوی»، «مولانا»، «مولوی رومی» و «ملای رومی» برای وی به کار رفته‌است و از برخی از اشعارش تخلص او را «خاموش» و «خَموش» و «خامُش» دانسته‌اند. زبان مادری وی پارسی بوده است.

پدر او مولانا محمد بن حسین خطیبی معروف به بهاءالدین ولد و سلطان‌العلما، از بزرگان صوفیه و مردی عارف بوده است. پدر مولوی مردی سخنور بوده و مردم بلخ علاقه فراوانی به او داشته که ظاهرا همین وابستگی مردم به او سبب ایجاد ترس در محمد خوارزمشاه گردید و او را علیه بهاءالدین ولد برانگیخت. به همین دلیل بهاءالدین ولد پدر مولوی احتمالاً در سال ۶۱۰ قمری، هم‌زمان با هجوم چنگیزخان از بلخ کوچ کرد و سوگند یاد کرد که تا محمد خوارزمشاه بر تخت نشسته، به شهر خویش بازنگردد.