*شــهــیــد گــمــنــام*
گوشهایت را دادی تا ما چشم و گوشمان باز شود
*چشم و گوشمان که باز نشد هیچ ، ….. بماند!*
شرمنده ی ایثارت هستیم جوانمرد
چند روز بعد از عملیات ، یک نفر رو دیدم که کاغذ و خودکار گرفته بود
دستش هر جا می رفت همراه خودش می برد..
از یکی پرسیدم: چشه این بچه؟
گفت: آرپی جی زن بوده
توی عملیات آنقدر آرپی جی زده که دیگه نمی شنوه
*باید براش بنویسی تا بفهمه*
*تهمت زنندگان ملعونند*
*لعنوا فی‌الدنیا والآخرة…*
در دنیا و آخرت ملعونند.
نسبت دادن گناه به انسان بی‌گناه تهمت است، کسانی که بی‌جهت به افراد بی‌گناه به ویژه به زنان و دختران پاکدامن تهمت میزنند خواسته یا ناخواسته و آگاهانه یا ناآگاهانه زمینه‌ی یک ظلم بزرگ و فتنهی سهمگین را فراهم می‌آورند. گاهی تهمت باعث قتل یا نقص عضو و نیز بـی‌آبرویی فردی میشود و آسایش و آرامش خانواده یا قبیله‌ای را از بین میبرد.
*نــور آیه23.* *همچنین این رشته سر دراز دارد و موجب پدید آمدن کینه‌ها و دشمنیهای متمادی و قدیمی می‌گردد و روح و روان عدهای از بی‌گناهان را دائم آزار میدهد. به همین علت تهمت زنندگان خود را از دایرهی رحمت الهی دور کر ده‌اند.*
در تفسیر نور ذیل آیه بالا آمده است:
*لعنت دنیا و آخرت همراه با عذاب عظیم تنها مخصوص کـسانی است که آبروی افـراد پاک را میبرند. در قیامت تهمت زنندگان به زنان پاکدامن محکوم خواهند شد.*
مفسر تفسیر راهنما ذیل این آیه نوشته است: قذف کنندگان و اتهام زنندگان به زنان پاکدامن نجیب و مومن، مورد نـفرین در دنـیا و آخرتند. قذف زنان پاکدامن (نسبت زنا دادن به آنها) در پی دارندهی خشم الهی و محرومیت از رحـمت اوست.
*درس‌هایی برای زندگی امروز*
1- تـهمت بـه بـی‌گناه، گـناه بزرگی است از آن اجتناب کنیم.
2- تهمت به افراد پاکدامن ممکن است موجب بی‌آبرویی، نقص عضو، زندانی شدن یا قتل آنها شود که ظلم بزرگ و گناه نابخشودنی است.
3- عذاب عظیمی در انتظار تهمت زنندگان است.
4- تهمت زنندگان، نفرین شدگانند.
5- تهمت زنندگان به افراد پاکـدامن، گرفتار خشم الهی میشوند.
6- تهمت زدن به بی‌گناهان انسان را از رحمت خدا محروم میکند.
تقدیم به مدافعان حرم
یاد کسی که سوی حرم پر کشید و رفت …
از قید و بند عشق زمینی رَهید و رفت …
قُقنوس هم به اوج پَرش غبطه می خورَد
با بالهای عرشیِ عشقش پرید و رفت …
ماها به گَرد پای جنونش نمی رسیم
حسرت میان این دل مان آفرید و رفت …
بیدار شد ز خواب عَدَم ، صبحِ زودِ زود
فرزند خردسال خودش را ندید و رفت …
جز “صاحِبُ الحَرَم” به کسی دل نبسته بود
دل را ز خانِمان خودش هم برید و رفت …
یک دَم حواس گوشِ خودش را نکرد ، پرت
بانگِ “انا الغریبِ” حرم را شنید و رفت …
یک جمله روضه خواند ، ز غمهای کربلا
از داغ هتکِ حُرمت زینب خمید و رفت …
جان را به قیمت حرمش داشت می فروخت
ارباب آمد و همه اش را خرید و رفت …
ما کوچه باز کرده و هِی سینه می زدیم
او از میان کوچه ی هیئت دوید و رفت …
ما سینه می زدیم و سپر کرد ، سینه را
بر قله ی حقیقت روضه رسید و رفت …
عزم سفر به سوی خدا داشت ، آن جوان
شد پیشوندِ اسم قشنگش ” شهید ” و رفت
 |
