آوای دل

یڪـــــ تلنـــــ❗️ـــــگر

گـــاهے چــه راحـت غیبت میڪنیـم ❗️
چــه راحـت دروغ میگویـیم ❗️
راحـت با پدر و مادر تنــدے میڪنیـم ❗️

در خیابان ڪه راه میرویـم چـه راحـت این طـرف و
آن طـرف را نگاه میڪنیــم و ڪنترل نگاه را به فراموشے میسپاریـم ❗️

چه راحــت از نامحرم دلبرے میڪنیم ❗️
چـه راحـت تنبلے میڪنیـم❗️
چه راحت بیخیال میشویـم و چه بے هدف
زندگے میڪنیم ‼️
گـاهے چـه راحت از شـــــهدا فاصله میگیریم❗️

چه راحت دل مولا را میشڪنیـم⁉️
چه راحت خداحافظ حـــــسین میگوییم❗️

گــاهے طــورے غــرق زندگے و روز مرگے میشویـم ڪه فرامـوش میڪنیم ڪجا بودیـم و ڪجا هسـتیم❗️

ڪــــــه بودیم و چـــــه شدیم …⁉️

 ” ای شهید عزیز اربعین امسال سفر کربلا را برای همه بینندگان این عکس جور کن ” دستنوشته ای روی تابوت یک شهید

شلمچه۱۳مهر۹۶

امير المومنين عليه السلام مي فرمايد :

سَيِّئَةٌ تَسوؤُكَ خَيرٌ عِندَ اللّه ِمِن حَسَنَةٍ تُعجِبُكَ

گناهی که تو را پشيمان کند بهتر از کار نيکى است که تو را به خود پسندی وا دارد.

✍? دليل آن روشن است،
زيرا انسان معصيت کارى که از عمل زشت خود ناراحت مى شود به سوى پشيمانى و توبه و جبران آن گام بر مى دارد
حال آنکه آن کس که از کار نيک خود مغرور مى گردد گامى به سوى رياکارى بر مى دارد.

توبه آثار شوم آن معصيت را مى شويد
در حالى که غرور عُجب و ريا از کارهاى نيک، انسان را به پرتگاه گناهان كبيره مي كشاند .

? نهج البلاغه حكمت ٤٦.