آوای دل

اگر با دعا به خواسته هايمان مى رسيم، چه نيازى به كار و تلاش هست؟!

خداوند سبحان قوانين هستى را به گونه اى وضع كرده كه علل و عوامل طبيعى در پديد آمدن امرى يا محقق نشدن پديده اى دخيل اند و مجراى عادى امور از اين رهگذر است، بله گاه عواملى تكوينى و غيرطبيعى امور را دگرگون مى سازد ولى آن عامل يا عوامل نيز با سنن خاص و ويژه خود كه خداوند متعال مقرر داشته عمل مى كنند يعنى در مواردى خاص و زمينه هاى مخصوص نه بدون نظم و قانون.
در فرهنگ دينى، دعا و عمل در كنار يكديگر نتيجه بخش اند و دعا با پشتوانه عمل است كه به نتيجه مى رسد و عمل با همراهى دعا است كه به نتيجه مطلوب خويش دست مى يازد. چنانكه حضرت على (علیه السلام) مى فرمايد: «الداعى بلا عمل كالرامى بلا وتر»[1]؛ «آن كه بدون عمل دعا كند بسان كمان دار بى زه است» يعنى همانطور كه رها شدن تير از كمان بدون زه به هدف نخواهد رسيد، دعاى بدون عمل نيز سرانجامى نخواهد داشت.

هر شب دل زارم شده، زوّار بقیعت

ای کاش نهم چهره به دیوار بقیعت

چون شمع بسوزم به شب تار بقیعت

خون گریه کنم، لحظه ی دیدار بقیعت