آوای دل

با چشمان کودک دنیا را ببینید

کودکان عمدا کارهایی نمی کنند که شما ناراحت شوید بلکه دلیل کارهای بدشان این است که مثل بزرگسالان فکر نمی کنند. اگر اجازه دهید رفتارشان شما را بیازارد مرتب در رنج و عذاب خواهید بود.

روش درست این است که بخشی از رفتار آنها را ناشی از شرایط سنی بدانید. یک کودک 2 ساله در حال یادگیری است و وقتی بشقاب را پرت می کند می خواهد ببیند چه می شود. اگر یک بشقاب پلاستیکی به وی بدهید خواهید دید که پس از پرت کردن آن به سراغ چیز دیگری رفته و شما نیز کمتر ناراحت خواهید شد.

وقتی خود را جای او بگذارید محیط را آماده کرده و بسیاری از اوقات به جای عصبانی شدن بخندید.

رسول خدا صلی الله علیه و آله چهار راهکار برای تربیت فرزندان معرفی می‌کنند.

راهکار اول :
اینکه پدر و مادر ابتدا خود عامل به خیر و خوبی باشند.
در خانه‌ای که پدر و مادر به واجبات، محرمات و حلال و حرام توجه نمی‌کنند
یا به نماز اول وقت اهمیت نمی‌دهند
نباید انتظار داشته باشند که فرزندانشان دینی تربیت شوند.
والدین باید صداقت، رفاقت، تدین و مهربانی و اهل عمل بودن به خیر و خوبی‌ها را از خود نشان دهند. بنابراین خوشا به حال پدر و مادری که دین را شوخی نگیرد و آن را در عمل به فرزندانش بیاموزد.

راهکار دوم
این است که فرزندانتان را متذکر خدا قرار دهید
و این به معنی تسبیح دادن به دست فرزند نیست،
بلکه باید بستر خانواده بستر ذکر و یاد خدا باشد و یاد خدا به طوری در آن خانه قوی باشد که کسی جرأت گناه نداشته باشد.

راهکار سوم
این است که فرزندانتان را امر به معروف و نهی از منکر کنید
و بدانید با که می‌رود، کجا می‌رود و چه می‌کند.
اما فرزندی که ازدواج کرد و رفت تلاش نکنید سلیقه‌ها و نظراتتان را به او تحمیل کرده و زندگی او را خراب کنید
بلکه به آنها نظر مشورتی بدهید زیرا امر به معروف باید همراه با رفاقت باشد.

راهکار چهارم
رفیق بودن پدر و مادر با فرزندانشان :
کلید تربیت یک کلمه است و آن اینکه با فرزندانتان رفیق شوید و نگذارید قبل از شما کسان دیگری با آنها رفیق شوند.

دوستداران آیت الله حق شناس و مجتهدی ره:
برای ما چشم روشنی چه آورده ای؟ (سوال بعد از مرگ)

بعد از رفتن از این دنیا، اولین سوالی که از شما می شود، این است که ای بنده ی من! با امانت های من چه کردی؟ “عبدی ماذا صنعت فی امانتی؟".
سوال می شود که برای ما چشم روشنی چه آورده ای؟
البته این را به همه نمی گویند، این را به اشخاصی که مجهز هستند، می گویند، همان کسانی که حضرت درباره ی آنها فرمود: “و اعد القری لیوم النازل به".
حضرت می فرمایند: “ان اثم سکن فی النار و الذی بعث محمدا بالحق". یعنی قسم به کسی که مرا مبعوث کرد، اگر به یادگیری مسائل دینتان و عمل به آن توجه نکنید و نادیده بگیرید، گرفتار آتش جهنم خواهید شد. ("و” در این عبارت برای قسم است و حضرت مبالغه نمی کند، داداش جون!)
در سوره ی انشقاق می فرماید که نامه ی عمل بعضی را از پشت سر به آنها می دهند. وقتی می پرسند: چرا؟ می گویند: برای اینکه شما احکام اسلامی را پشت سرتان انداختید، دنیا را در مقابل و آخرت را پشت سرتان قرار دادید.
اگر بخواهید بدانید که به عوالم اخرویه اقبال دارید یا ادبار، باید خودتان را به استاد عرضه کنید.
“یا بنی اجعل فی ایامک و لیالیک و ساعاتک نصیبا لک فی طلب العلم".
حضرت لقمان به فرزندش فرمود: فرزندم! در شبانه روز و ساعات خودت زمانی را هم برای طلب علم قرار بده. “فانک لن تجد له تضییعا مثل ترکه". اگر این ساعت را در شبانه روزت ترک بکنی، زیانکار خواهی بود، اصلا ما بازاء ندارد، آقا جان! اگر این ساعت طلب علم از دست تو رفت، دیگر نخواهی یافت.
هر کس هستی داداش جون! مبادا از تحصیل علم تقوی و یقین غفلت کنی. اگر به مرحله ی یقین نرسی، ممکن است آن لحظه ی آخر “خسر الدنیا و الاخره” از دنیا بروی. اگر به مرتبه ی یقین نرسیم، شیاطین در وقت جان دادن حاضر می شوند و ما را خاسر و خائف از دنیا می برند.
یک صلوات بفرستید.

[ز ملک تا ملکوت ج3 ص 77- دروس اخلاق آیت الله حق شناس]