واڪنش خداوند به اعمال انسان،
از نظر امام حسين(ع):
«اگر به درگاهت دست به دعا برداشتم،اجابتم ڪردے
و اگر از تو چيزے خواستم عطا فرمودے
و اگر تو را اطاعت ڪردم از من تقدير ڪردے.»
نڪته جالب در اين فراز اين است ڪه
امام به شڪرگزارے بنده از سوے خداوند اشاره ڪرده است و اين سخن روشن میڪند ڪه تشكر، امرے دو طرفه است.
البته شڪرگزارے انسان هيچ وقت معناے حقيقے به خود نمی‌گيرد زيرا خداوند با نعمت‌هاے خود، او را ستايش و سپاسگزارے میڪند
جذب دلهااااا
امسال تصمیم گرفتیم مدرسه ی دخترم را عوض کنیم. از روزی که فهمید باید به کلاسی برود که ۳۵ نفر دانش آموز دارد پایش را کرد توی یک کفش که
:” من میخوام برای همه ی بچه های کلاسمون کادو بخرم که با من دوست بشن و باهام قهر نکنن.”
گفتم:” فکر نمی‌کنم امکان داشته باشه مامان جان.!!!
آخه فوقش اگر یک هدیه ی حسابی هم برای همه شان خریدی از کجا تضمین وجود داره همشون باهات دوست بشن؟ ”
گفت:” حالا همشون دوست نشن حداقل نصف شون که دوست میشن.”
امروز که داشتم حدیث می‌خواندم به یک حدیث جالب از امیرالمومنین علی علیه السلام رسیدم که دیدم استدلال دخترم هم علمی هست و هم نقلی. اتفاقا اصلا هیچ جای شک درش وارد نیست.
حضرت علی علیه السلام فرمودند:” هر که احسان و نیکی کند؛ دلها به سوی وی گرایش پیدا می‌کند.”
بالاخره یکی از اقسام احسان، هدیه دادن است. حالا دارم به این فکر میکنم که آدم باید خیلی از کارها را از بچه ها یاد بگیرد.
دنیای مادرانه
باید مادر شوی تا ببینی چطور رحمتت بر غضبت پیشی می گیرد….
مادر باشی، کودکت سرما بخورد، با گلوی ملتهب و سرفه های دلخراش، پایش را بکند در یک کفش که همین الان بستنی می خواهم!
” نه” گفتنت دیدن دارد.
زرنگ باشی در همان دیالوگ کوتاه دو حرفی، معنای صلاح و مصلحت را می فهمی….!!!
بستنی که نمی خری، هیچ! یک قاشق شربت اکسپکتورانت هم می ریزی توی حلقش. زهر هلائقی ست برای خودش!
حواست جمع باشد حکمت می آموزی….
امان از آن روزی که دکتر برای دلبندت آمپول تجویز کند،
سقف و دیوار درمانگاه ها شاهدند چه مقدمه ها چیده ای چه وعده ها داده ای
تا کودکت راضی شود روی تخت تزریقات بخوابد و این رنج کوتاه را تحمل کند.
تو باور می کنی؟!….
باور می کنی ارحم الراحمین عالم، بی مقدمه و بدون تمهیدات لازم میان رنج های خُرد و کلان روزگار، رهایت کرده باشد.
من یقین دارم بی تاب است، هی می آید از لایِ درِ نیمه باز دنیا به تو نگاه می کند، دلداری ات می دهد؛
“آرام باش… چیزی نیست… تمام شد. یک کمِ دیگر صبر کنی، از این رنج راحت می شوی، بعدش برایت چنین و چنان می کنم.”
اما سیمرغِ دردناک ترین لحظه مادری، می رسد به وقتی که کودکت در گوشِ مهمان چیزی بگوید و مهمان به او پولی بدهد….
آتش می گیری، با خودت کلنجار می روی، دو دو تا چهار تا می کنی، “من که همه نیازهایش را برطرف می کنم، چرا آبرویم را برد، به غیر، توجه نشان داد".
این ها همه خداشناسی ست، توحید است. کافی ست مادری را تجربه کنی تا برایت ملموس تر شوند.
زنانی که خود خواسته فرزند نمی آورند در واقع خویشتن را از دانشگاه مهم خداشناسی محروم می کنند.
 |
