آوای دل

آقـا جــانـــم …

از پــرده برون آی ڪــه دلـم غرق تــمناست..

تقصیـــر دلم نـــیست..

تـــماشای تو زیبـــاست…

السَّلامُ علیکَ یابقیَّةَ اللهِ یا اباصالحَ المهدی(عج) 

دائم الوضو بودن در احادیث

مرگ‌با‌وضو‌شهادت‌است

پیامبراکرم(ص)فرمودند:

 اگر توانستی شب و روز با وضو
باشی این کار را انجام بده، زیرا اگر در
حال وضو از دنیا بروی شهید خواهى بود.

بحارالانوارج77(80)ص 305

درقیامت‌نورانی‌میشوی

پیامبراکرم(ص)فرمودند:

فردای قیامت خدای متعال امّت منِ را
بین بقیّه­ ی امّت­ها در حالی محشور می­کند که به خاطر وضویی که در دنیا گرفتند روسپیدند و پیشانی­های نورانی­یی دارند.

مستنبط المسائل ج 1ص357

خواب‌باوضو‌عبادت‌است

پیامبراکرم(ص) فرمودند:

کسی که با وضو بخوابد بستر او
برایش مسجد می شود، و خوابش ثواب
کسی را دارد که به نماز مشغول است تا این که شب را به صبح رساند و اگر کسی بدون وضو خوابید بسترش برای اوقبر خواهد بود ومانند مرداری می ماند تاصبح شود.

وسایل الشیعه: ج۱، ص ۲۹۷

عاقبت سرزنش و ملامت کردن دیگران‼️

گاهاً پیش میاد که افراد را به راحتی مسخره میکنیم، خلاف و گناهشون رو به رخشون میکشیم،
آنها را سرزنش میکنیم و خودمون رو از اون گناه ها و خطاها مبرا می بینیم چون کاملاً اطمینان داریم که ما هیچ وقت همچین اشتباه یا خطایی نمی‌کنیم!!

رسول خدا صلی الله عليه وآله فرمودند:
هر کس مومنی را به دلیل گناهی که مرتکب شده و توبه کرده، سرزنش کند نمی میرد تا به همان گناه و خلاف گرفتار شود.

حضرت خضر عليه السلام به حضرت موسی عليه السلام سفارش کردند:
ای پسر عمران! کسی را به دلیل گناهش ملامت نکن و بر گناه خود گریه کن.

رسول خدا صلی الله عليه وآله فرمودند: اگر کارگر (خادمه) شما زنا کرد، او را حد بزنید ولی سرزنش نکنید.

رسول خدا صلی الله عليه وآله فرمودند: نسبت به برادر ایمانی خود به دشمنی شادی نکن و خوشحالی ننما که خدا به او ترحم میکند،
ولی تو را به سرزنش و شماتت گرفتار میکند.

شیخ مفید از امام صادق عليه السلام نقل کرده است که فرمود:
هر گاه میان تو و برادر دینی ات ناراحتی پیش آمد او را بر گناهی که انجام داده است ملامت نکن!!

بنابراین سرزنش کردن و به رخ کشیدن خطای فردی، از نظر اسلام کاری بسیار زشت و حرام است و خود فرد سرزنش کننده سرانجام به همان بلا گرفتار میشود.

منابع:
1-مجموعه ورام، ج1، ص13
2-قصص الانبیا، ص175
3-مجموعه ورام،ج1، ص75
4-مستدرک ، 3، ص 105