آوای دل

ماجرای استخوان فرد بی نماز!!

شخصی آمد به نزد پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) شكایت از فقر و نداری كرد.

حضرت فرمود: مگر نماز نمی‌خوانی؟
عرض كرد من پنج وقت نماز را به شما اقتدا می‌كنم،
حضرت فرمود: مگر روزه نمی‌گیری ؟
عرض كرد سه ماه روزه می‌گیرم.

آن حضرت فرمود: امر خدا را نهی و نهی خدا را امر می‌كنی یا به كدام معصیت گرفتاری؟
عرض كرد یا رسول الله حاشا و كلّا كه من خلاف فرموده‌ی خدا را بكنم!!

حضرت متفكرانه سر به جیب حیرت فرو برد،
ناگاه جبرئیل نازل شد عرض كرد یا رسول الله!

حق تعالی ترا سلام می‌رساند و می‌فرماید:
در همسایگی این شخص باغیست و در آن باغ گنجشكی آشیانه دارد و در آشیانه او استخوان بی‌نمازی می‌باشد به شومی آن استخوان از خانه‌ی این شخص بركت برداشته شده است و او را فقر گرفته است.
حضرت به آن شخص فرمود :برو آن استخوان را از آنجا بردار، بینداز دور.

مرد به فرموده‌ی آن حضرت عمل كرد بعد از آن توانگر شد.

پیامبر اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم):
کسی که لبخند بزند به صورت آدم بی نماز، گویا هفت بار خانه خدا را ویران کرده است.

رسول اکرم(صلی‌الله ‌علیه ‌و آله ‌و سلم):
کسی که کمک کند به بی نماز به اندازه یک لقمه،گویا کشته است هفتاد نبی راکه اولین آنها حضرت آدم و آخرین آنها حضرت محمد صلی اله علیه و آله است.

لئالی الاخبار ص ۵۱
الانوار المجالس

امام علی علیه السلام:

زن، گُل است… پس در همه حال، با او مدارا كن، و با او به نیکی معاشرت نما، تا زندگیت با صفا شود

وسائل الشيعه، جلد ۱۴، صفحه ۱۲

تهذیب نفس، شرط درک خدمت امام زمان (عج)

آیت الله بهجت :

در تهران استاد روحانیی بود که لُمْعَتَیْن را تدریس می کرد، مطّلع شد که گاهی یکی از طلاّب و شاگردانش که از لحاظ درس خیلی عالی نبود، کارهایی نسبتاً خارق العاده دیده و شنیده می شود.

روزی چاقوی استاد (در زمان گذشته وسیله نوشتن قلم نی بود، و نویسندگان چاقوی کوچک ظریفی برای درست کردن قلم به همراه داشتند) که خیلی به آن علاقه داشت، گم می شود و وی هر چه می گردد آن را پیدا نمی کند و به تصور آنکه بچّه هایش برداشته و از بین برده اند نسبت به بچه ها و خانواده عصبانی می شود، مدتی بدین منوال می گذرد و چاقو پیدا نمی شود.

و عصبانیت آقا نیز تمام نمی شود.
روزی آن شاگرد بعد از درس ابتداءً به استاد می گوید:
«آقا، چاقویتان را در جیب جلیقه کهنه خود گذاشته اید و فراموش کرده اید، بچه ها چه گناهی دارند.» آقا یادش می آید و تعجّب می کند که آن طلبه چگونه از آن اطلاع داشته است.

از اینجا دیگر یقین می کند که او با (اولیای خدا) سر و کار دارد، روزی به او می گوید: بعد از درس با شما کاری دارم.
چون خلوت می شود می گوید: آقای عزیز، مسلّم است که شما با جایی ارتباط دارید، به من بگویید خدمت آقا امام زمان (عج) مشرف می شوید؟
استاد اصرار می کند و شاگرد ناچار می شود جریان تشرّف خود خدمت آقا را به او بگوید.

استاد می گوید: عزیزم، این بار وقتی مشرّف شدید، سلام بنده را برسانید و بگویید: اگر صلاح می دانند چند دقیقه ای اجازه تشرّف به حقیر بدهند.
مدتی می گذرد و آقای طلبه چیزی نمی گوید و آقای استاد هم از ترس اینکه نکند جواب، منفی باشد جرأت نمی کند از او سؤال کند ولی به جهت طولانی شدن مدّت، صبر آقا تمام می شود و روزی به وی می گوید:
آقای عزیز، از عرض پیام من خبری نشد؟
می بیند که وی (به اصطلاح) این پا و آن پا می کند.
آقا می گوید: عزیزم، خجالت نکش آنچه فرموده اند به حقیر بگویید چون شما قاصد پیام بودی (وَ ما عَلَی الرَّسُولِ إِلا الْبَلاغُ الْمُبینُ)
آن طلبه با نهایت ناراحتی می گوید:

آقا فرمود: لازم نیست ما چند دقیقه به شما وقتِ ملاقات بدهیم، شما تهذیب نفس کنید من خودم نزد شما می آیم