آوای دل

عاقبت تحقیر مومن!

یکی از فرزندان شیخ رجبعلی خیاط می‌گوید:

روزی مرحوم مرشد چلوییه معروف، خدمت جناب شیخ رسید و از کسادی بازارش گله کرد و گفت: داداش! این چه وضعی است که ما گرفتار آن شدیم؟

قبلا وضع ما خیلی خوب بود، روزی سه چهار دیگ چلو میفروختیم و مشتری‌ها فراوان بودند،

اما یک ‌باره اوضاع زیر و رو شده مشتری‌ها یکی یکی پس رفتند، کارها از سکه افتاده، و اکنون روزی یک دیگ هم مصرف نمی‌شود …!

شیخ تأملی کرد و فرمود:
« تقصیر خودت است که مشتری‌ها را رد می‌کنی »!

مرشد گفت: من کسی را رد نکردم، حتی از بچه‌ها هم پذیرایی میکنم و نصف کباب به آنها می‌دهم.

شیخ فرمود:
« آن سید چه کسی بود که سه روز غذای نسیه خورده بود؛ بار آخر او را هل دادی و با تحقیر از در مغازه بیرون کردی؟!

گرفتار همان کار هستی!

مرشد سراسیمه از نزد شیخ بیرون آمد و شتابان در پی آن سید راه افتاد، او را یافت و از او پوزش خواست،

و پس از آن تابلویی بر در مغازه‌اش نصب کرد و روی آن نوشت:
« نسیه داده می‌شود، حتی به شما، وجه دستی به اندازه وسعمان پرداخت می‌شود »

مگر خدا نمی‏داند که هر کسى چه کاره است،پس چرا ما را امتحان میکند؟!

درسته که خدا از قبل به خوب و یا بد بودن ما علم کامل دارد،اماهدف از آزمایش این است که از ما کارى سر زند و بدین وسیله استحقاق پاداش و کیفر داشته باشیم،

زیرا خداوند طبق علم خود به خوبى و بدى شخصى (بدون اینکه او عملى انجام داده باشد) پاداش و کیفر نمیدهد.

قرآن می‌فرماید: مال و جان انسان، ابزار آزمایش او هستند، و انسان به وسیله حوادث تلخ و شیرین آزموده میشود.

خداوند انسان را گاهى با ترس،
گاهى با گرسنگى
زمانى با قحطى
و گاهى با دیدن داغ‏ها و از دست دادن عزیزان
و زمانى با دادن نعمت
و زمانى دیگر با گرفتن آن، آزمایش میکند.

1-گروهى از انسانها در بلاها و حوادث تلخ، داد و فریاد به راه می‏اندازند، به عدل خدا، به لطف و حکمت او و به نظام آفرینش بد میگویند؛

2-گروهى با استقامت وپشتکار سختى‏ها را تحمّل می‏کنند و با زبان و دل میگویند:
«انّا لِلّه و انّا الیه راجِعون» ما همه از خدا هستیم و به سوى او بازمی‏گردیم.

3-گروهى نه تنها صبر و تحمّل میکنند، بلکه شکر هم می‏کنند.
شکرى نظیر شکر یاران امام حسین علیه السلام در برابر سختی‏ها و مصیبت‏هاى روز عاشورا.

گروهی که رشد یافته تر هستند مشتاقانه به سمت بلاها میروند.

بنابراین ظرفیّت و عکس ‏العمل مردم در برابر سختی‏ها و حوادث، متفاوت است؛ یکى از آن فرار می‏کند و دیگرى مشتاقانه به استقبال آن میرود.

چنانکه اگر پیازى را به کودکى بدهید، همین که دندان روى آن بگذارد داد و فریاد میزند و آن را دور میاندازد،
امّا پدر که رشد بیشترى دارد، همین پیاز تند را به سراغش رفته و می‏خرد…