دعوا هم رسم و رسومی داره. سعی کنید توی دعواها، دائم همسرتون رو متهم نکنین. مثلا دائم نگین…
تو اینجوری هستی!
تو اونجوری گفتی!!!
همیشه حواست پرته!!!
تو همیشه همین اشتباه رو تکرار میکنی!!!
اولا با طرز بیان بهتر با همسرتون صحبت کنین. دوما کلمه “همیشه” و “لحن اتهام” رو از صحبتهاتون حذف کنین.
بگین: “بعضی وقتها” اونم نه با حالت قهر و دعوا و نه با بیان مستقیم بلکه با مهربونی…
محبت به بچه ها باید شدیدا بر اساس نیاز آنها باشد…
اما متاسفانه محبت ما به بچه های مان برعکس است یعنی هر چه سن بچه کمتر؛ محبت ما به او بیشتر است.
مثلا پدر از سر کار می آید با اینکه خسته است اول به سراغ نوزاد چند ماهه خود میرود و قربان صدقه او می رود در حالیکه فرزند ۶ یا ۷ ساله او نیازش به محبت بیشتر است و اتفاقا پدر جواب این بچه را گاهی با خستگی هم می دهد.
بچه چند ماهه که شیرش را خورده و اگر جای او تمیز باشد کافی است و نیاز دیگری ندارد در حالیکه فرزند ۶ یا ۷ ساله بیشتر به محبت پدر نیاز دارد…
سیره معصومان علیهم السلام چنین بوده اسٺ ڪہ اشتباه و خطاے شناخٺے و رفٺارے همسران را نادیده مےگرفٺند.
اسحاق بن عمّار مےگوید:
بہ امام صادق علیہ السلام عرض ڪردم: “حقّ زن بر مرد چیسٺ ڪہ با انجام آنها انسان، «نیڪوڪار» محسوب شود؟”
امام علیہ السلام فرمود:
«خوراڪ و پوشاڪ او را فراهم نماید و اگر خطایے از او سر زد، از او بگذرد.»
سپس فرمود:
《پدرم امام باقر علیہ السلام همسرے داشٺ ڪہ بہ او آزار مے رساند؛
ولے پدرم او را مورد عفو و بخشش قرار مےداد. (1)
من لایحضره الفقیہ، ج 3.
 |
