آوای دل

غم های یک دختر مذهبی …

آقا قبول ما دختریم…
آقا قبول شهید نمی شویم …
آقا قبول نمی گذارند تفنگ دستمان بگیریم و برویم مدافع حرم حضرت عشق (س) شویم …
آقا قبول راه شهادت برایمان بسته شده….
قبول ….
همه را در اوج ناامیدی قبول کردیم ….
آری اشک میریزیم چون نمی توانیم ابراهیم باشیم نمی توانیم محمد هادی باشیم نمی توانیم علی باشیم ….
آری نمی توانیم …. هرکاری میخواهیم بکنیم می گویند شما دخترید توان کافی را ندارید …
هروقت خواستیم تنها برویم گفتند دختر نباید تنها جایی بره …
هروقت خواستیم خلوت کنیم نگذاشتند…
پس چگونه شبیه ابراهیم هادی و هادی ذوالفقاری و علی خلیلی شویم ⁉️
بنشینیم و فقط درس بخوانیم و آرزوی شهادت کنیم ؟
نمی شود به والله نمی شود …..
شهدا بیابید بگویید این دختران دلسوخته چه کنند ؟
چه کنند در این آشفته بازار فساد و بی حجابی و تنهایی مهدی فاطمه ؟

جوابم را شهدا دادند….

از شهدا به دختران محجبه ایران
قبول
هرکاری خواستید بکنید به یاد مهدی فاطمه باشید آن وقت خود به خود عزیز دل مهدی فاطمه می شوید آن وقت است که دیگر طاقت ماندن در دنیایی که بوی گناه را می دهد نخواهید داشت …
آن وقت است که وقت شهادت است …
آن وقت می فهمید که راه شهادت برای هیچ کس بسته نیست …
آن وقت مسیر شهادت برایتان باز میشود حتی اگر دختر باشید …
فقط اخلاص و نگاه مهدی فاطمه را درنظر بگیرید ….
در نبود ما پشت حضرت مهدی (عج) را خالی نکنید ….
یقه تان را میگیریم اگر ولایت فقیه را تنها بگذارید…

آری دختران شهید نگویید شهید نمی شویم میشود میشود ….
هنوز هم میشود…
و‌ شهادتی دخترانه را رقم میزند چادر…

تربیت فرزند از زراعت آسانتر است.
والدین هم نقش زارع و دهقان را دارند امّا به یک معنا خیلی آسانتر.

زارع باید سه کار بکند: هم باید زمین را شخم بزند و آماده کند، هم بذر را بپاشد، هم آبیاری کند. بعد بنشیند دستش را روی هم بگذارد ببیند ثمری می گیرد یا نه. ولی در مورد تربیت طفل لازم نیست دو کارِ اوّل را بکنی، چون از نظر زمین، زمینِ آن طفل آماده است، هیچ شخم زدن نمیخواهد.

بذر هم لازم نیست تو بپاشی، بذر آن را خدا پاشیده است. تمام اموری که از دیدگاه عقل ما خوب است یا بد است، همه اینها را میداند. امّا به صورت بالقوّه است، استعداد است.

تو فقط این را در طفل به فعلیّت برسان. یعنی اینکه تو فقط باید آبیاری بکنی. زمین آماده است، نِشا را خدا کاشته است، بذر را پاشیده است. تو میتوانی خیانت نکنی؟!!

چگونه کودک رابه حرف آوریم.
 
یادگیری صحبت کردن یکی از هیجان‌انگیزترین کارهایی است که کودکان انجام می‌دهند. این اتفاق خود به خود می‌افتد؛ آنقدر که حتی خودتان بسیاری مواقع متوجه پیشرفت آنها نمی‌شوید.

در چند سال نخست زندگی، نوزاد گریان شما به کودک کنجکاوی تبدیل می‌شود که مدام از شما سوال می‌پرسد، برای شما قصه می‌گوید و احساسات واقعی‌اش را برای شما بیان می‌کند. مردم معمولاً در مورد اینکه چگونه کودکان حرف زدن را یاد می‌گیرند، کنجکاوند. در سه‌ چهار سال اولیه زندگی، کودکان همه چیزهای اصلی و ضروری را برای صحبت کردن یاد می‌گیرند؛ بدون آنکه درسی به آنها داده شود. در واقع، تمام کودکان زبان را یاد می‌گیرند. فرقی نمی‌کند چه زبانی باشد:

انگلیسی، عربی، پرتغالی، اسپانیولی و … زبان یکی از ویژگی‌های غریزی و ذاتی است و پتانسیل آن در تمام انسان‌ها وجود دارد. چیزی که ما می‌دانیم، این است که کودکان زبان را به سرعت یاد می‌گیرند. آنها با برخی از مکانیزم‌ها متولد می‌شوند که باعث می‌شوند این تغییرات در کودکان به وجود آید. مهم‌ترین تغییرات که باعث رشد زبانی کودکان می‌شوند، در اوایل زندگی نوزاد شروع می‌شوند؛ اما مهارت‌های زبانی در بزرگسالی رشد و شکوفایی می‌یابند.

نقش شما در این فرایند:

 در ابتدا، نوزاد شما برای برطرف کردن نیازهای اصلی‌اش از ابزاری مثل گریه کردن استفاده می‌کند؛ اما چند ماه بعد شروع به استفاده از صداها و کلمات ساده می‌کند. چیزی که او نیاز دارد، محرک است و او محرک‌های مورد نیازش را از اطرافیان خود به دست می‌آورد. توجه، علاقه و حرف زدن با کودک، آن چیزی را که برای شروع نیاز دارد، فراهم می‌کند. اغلب پدر و مادرها نیاز به آموزش در این زمینه ندارند؛ چرا که از همان بدو تولد نوزاد و نخستین لحظه‌ای که چشم در چشم او می‌دوزند، ارتباط برقرار کردن و حرف زدن با او را آغاز می‌کنند.