آوای دل

آغاز آخرین سفر پیامبر(ص) به خانه خدا که به «حجه الوداع» شهرت دارد، در 25 ذی القعده و همزمان با دحوالارض اتفاق افتاده است. میان دحوالارض و پیامبر اکرم(ص) رابطه مستقیم وجود داردآیت الله محمد حسین احمدی فقیه یزدی، استاد حوزه و دانشگاه و کارشناس مسائل مذهبی با اشاره به سابقه تاریخی دحوالارض گفت: آن گونه که در تاریخ اسلام گفته شده است، دحوالارض سابقه طولانی دارد. طبق روایات متعدد خداوند 25 ذی القعده، زمین را از خانه خدا، گسترش داد، در واقع کعبه خمیر مایه خلقت زمین بوده است. وی در خصوص ارتباط دحوالارض با پیامبر اکرم(ص) اظهار کرد: در حدیثی قدسی می خوانیم «لولاک یا محمد ما خلقت الأفلاک»؛ یعنی اگر پیامبر(ص) نبود، خداوند فلک را نمی آفرید. بنابراین آفرینش و دحوالارض با ساحت مقدس حضرت محمد(ص)، ارتباط مستقیم دارد. احمدی فقیه یزدی افزود: آغاز آخرین سفر پیامبر اکرم(ص) به خانه خدا که به «حجه الوداع» شهرت دارد، در 25 ذی القعده و در سالروز دحوالارض اتفاق افتاده است. پیامبر(ص) در این روز به مکانی سفر کرد که دحوالارض در آنجا رخ داده است. با تفاسیر بالا بعید به نظر می آید که میان این دو رویداد بزرگ، ارتباطی وجود نداشته باشد. این استاد حوزه و دانشگاه خاطرنشان کرد: در این سفر نورانی همه خاندان پیامبر(ص) حضور داشتند و آن طور که در تاریخ آمده، این آخرین سفر حضرت رسول(ص) به کعبه بوده است.

آداب و اعمال ویژه دحو الارض

از جمله روزه داشتن که ثواب هفتاد سال عبادت را دارد

احیا و شب زنده داری شب دحوالارض که برابر با یک

سال عبادت است.

ذکر و دعا.

انجام غسل به نیت روزِ دحوالارض و نماز مخصوص آن.

روزه: یکی از آن چهار روز است که در تمام سال به

فضیلت روزه ممتاز است، در روایتی روزه‏اش مثل روزه

هفتاد سال است و در روایت دیگر کفاره هفتاد سال

است، هر که این روز را روزه بدارد و شبش را به عبادت

به سر آورد از برای او عبادت صد سال نوشته شود، از

برای روزه ‏دار این روز هر چه در میان آسمان و زمین

است استغفار کند، این روزی است که رحمت خدا در آن

منتشر شده،

از برای عبادت و اجتماع به ذکر خدا در این روز اجر بسیاری است.

نماز: نمازی که در کتب شیعه قمیین روایت شده است،

آن دو رکعت است، در وقت چاشت در هر رکعت بعد از

«حمد»، پنج مرتبه «توحید» و «الشمس» بخواند و بعد

از سلام نماز بخواند «لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ إِلا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ

الْعَظِیمِ»، پس دعا کند و بخواند «یَا مُقِیلَ الْعَثَرَاتِ أَقِلْنِی

عَثْرَتِی یَا مُجِیبَ الدَّعَوَاتِ أَجِبْ دَعْوَتِی یَا سَامِعَ الْأَصْوَاتِ

اسْمَعْ صَوْتِی وَ ارْحَمْنِی وَ تَجَاوَزْ عَنْ سَیِّئَاتِی وَ مَا عِنْدِی یَا

ذَا الْجَلالِ وَ الْإِکْرَامِ» 

هر کدام از همسران ممکن است ويژگي اخلاقي خاصي داشته باشد که همسرش را آزرده گرداند.
در اين شرايط بزرگترين اشتباه بدگويي کردن از همسر پيش فرزندان است.

پدر و مادرهمه هستي کودک هستند.
پدر تکيه گاه محکم و منبع قدرت و مادر پناهگاه عواطف و احساسات اوست.

تخريب شخصيت هر کدام از والدين در مقابل کودک، علاوه بر ويران کردن امنيت عاطفي و آرامش کودک، موجب پايين آمدن اعتماد به نفس و از بين رفتن شادماني و احساس رضايت در او خواهد شد.

همچنين وقتي يک از همسران ديگري را به باد انتقاد مي گيرد زمينه بي احترامي و سرپيچي از والدين در فرزندان تقويت مي شود. در اين خانه کسي حرف پدر را نمي خواند و مادر احترامي نخواهد داشت.

يادمان باشد هر کدام از همسران علاوه بر نقش همسري، نقش پدر يا مادر خانواده را نيز به عهده دارد.
ويران کردن شخصيت همسر موجب ويران کردن نقشهاي ديگر او نيز خواهد شد.