آوای دل

​بشنو از من ناله های رنج را
بغض های کربلای پنج را
از چه رو خود را زمين گير كرده ايم
اين چنين در منجلاب گير كرده ايم
بوی عطر جبهه ها يادش بخير
شور و شوق كربلا يادش بخير
بوی عطر جبهه ها از ياد رفت
ياد شيرين از سر فرهاد رفت
بوی عطر جبهه ها از ياد رفت
كربلا پنجی، خدا ! از ياد رفت
كربلا پنجی شما دانيد كيست؟
عشق بازی با خدا دانيد چيست؟
لحظه ای كانال زوجی مانده ای؟
تا به صبح آيات ناجی خوانده ای؟
جنگ در كانال ماهی بوده ای؟
در كمين در فكر راهی بوده ای؟
جنگ در خاكريز نونی كرده ای؟
يک نگاه، در آب خونی كرده ای؟
انفجار چلچله حس كرده ای؟
لرزشی چون زلزله حس كرده ای؟
قطع پا و دست و سر را ديده ای؟
طفل های بی پدر را ديده ای؟
سردی دستان دوست، حس كرده ای؟
گرمی سرب زير پوست حس كرده ای؟
استخوان های تكيده ديده ای؟
گورهای پر شهيده ديده ای؟
بغض پشت بغض گلويت را گرفت؟
مادر پيری جلويت را گرفت؟
ضربه های كابل پشتت خورده است؟
هم قفس هم بندی پيشت مرده است؟
كربلا پنجی ميان ما هست؟
كوه پر گنجی ميان ما هست؟
كربلا پنجی صدايم می شنوی؟
ای كه در رنجی صدايم می شنوی؟
ای كه تو «حاجی بصير» را ديده ای!
شيرمردان دلير را ديده ای!
ای كه با«اصغر خنكدار» بوده ای
ای كه مثل يک سپيدار بوده ای
ای كه قلب دشمنان لرزانده ای
ای كه كل دشمنان ترسانده ای
كربلا پنجی، بسيجی هوش باش
چه كسی گفتست تو خاموش باش؟
كربلا پنجی، بسيجی گوش كن
آتش فتنه كجاست، خاموش كن
چشم و گوش خود نبند و باز كن
بشكن اين در ب قفس پرواز کن
شعری که ستایش رهبر معظم انقلاب را بر انگیخت

پیشنهـــــــادمطالعـــــــــه

آیتـــ_الله_بهجتــــ دست روے زانوے او گذاشت و پرسید جــوان شغل شما چيست؟

گفت طلبـــه هستم.
آیت الله بهجتـــــ فرمود: بايد به سپـــاه ملحق بشوے و لباس سبز مقـــدس سپــاه را بپوشے. 
آیت الله بهجت پرسید اســـم شما چیست؟

گفت: فرهـــاد
آیت الله بهجتـــــ فرمودنــد حتماً اسمت را عوض ڪــن. اسمتان را يا عبدالصالح يا عبدالمهدے بگذاريد. شما در تاجگــذارے امام زمــان (عج) ‌به شهــــادت خواهيد رسيــد. شما يڪے از سربـــازان امام زمــان (عج) هستيد و هنگام ظهـــور امام زمان(عج) با ايشان رجـــوع مےڪنیــد.?

✳️ #شهیـد ” عبـــدالمهدے ڪـــاظمــے ” شهیدے ڪه طبق تعبیر آیت الله بهجتـــ براے خوابـے ڪه دیده بود، در شب تاج گذاری امام زمـــان عجل الله تعالــے فرجـــه الشـــریف در 29 دے ماه 1394 در سوریـــه به شهــــادت رسید

✔️من بانوی پرده نشین باشم و مردان ایوان نشین تربیت کنم?
در حاشیه یادداشت(اندرونی حوزه علمیه جایگاه زنان)

?سالهای اول تحصیلم در حوزه، عشق تبلیغ و سخنرانی و دیده شدن در منبر را داشتم. اما آنقدر می فهمیدم که به خودم جرأت ندهم با کوله بار کوچکی که از علم و اخلاق دارم، پا به هر منبر و مجلسی نگذارم. حتی در جلسات خانگی خانمها هم از ترس اینکه مبادا توان علمی لازم را نداشته باشم، از گفتن نکات احکامی ابا می کردم.

?سالهای تحصیل در مقطع سطح دو گذشت. وقتی اساتید ما را به نام “مبلغات” خطاب می کردند، قند در دلمان آب می شد و ذوق می کردیم که ما هم به قشر خدمتگزاران به دین پیوسته ایم! غافل از آنکه سنگر واقعی ما جای دگر بود و دنبال دیده شدن می گشتیم!

?بعد از اتمام سطح دو حوزه های به همراه دیگر دوستان وارد جامعه شدیم تا به خیال خودمان رسالت سنگین طلبگی و حق نمکدان حوزه را ادا کنیم! روشهای سخنرانی آموختیم، سبکهای مداحی یاد گرفتیم،کتابهای مقتل خواندیم و پیرو همان “دیده شدن و نشستن بر ایوان"، تلاشها کردیم. اما در این سالها نه قلم به دست گرفتیم و نه نقادانه نوشتیم و نه در همان کتابهای سطحی خودمان، غور کردیم و نه مانند ایوان نشینان واقعی، مباحثه ها و مناظرات علمی و تحقیقی کردیم؛ نه با نگاه تحلیلگر و منتقدانه به مسایل اجتماعی، به حرکتهای اجتماعی جهت دادیم، نه مقاله ای نوشتیم و نه پژوهشی کردیم و نه کتابی نوشتیم.

?حق نمکدان، ما را به کلی از حق قلم غافل کرد! و مهم تر از اینها نه رسالت واقعی خود را که همان توجه به اندرونی خانه و پرده نشینان آن بود به جا آوردیم. وقتی به خودم آمدم دیدم شانه به شانه دوستانم در ایوان نشسته ام و اندرونی خانه ام که فرزند و جگرگوشه ام است آنقدر تنها شده که سیلاب روزگار او را از من گرفته است. تلنگری دلم را لرزاند. با هول و هراس و اضطراب، شتاب گرفتم و دست کوچکش را از این سیلاب وحشت گرفتم و بیرون کشیدم. در آغوشم سخت فشردمش و به او قول دادم برای لحظه ای تنهایش نگذارم.

?اکنون پس از سالها تجربه یافته ام که هدف ما پرده نشینان با ایوان نشینان واحد است. اما جایگاه و مسیرمان به کلی متفاوت است. سنگرهای بسیاری در جامعه خالیست که شایسته نیست آقایان طلبه به آن ورود پیدا کنند و همچنان چشم به راهند تا خواهران طلبه با اندوخته های سنگین از علم و اخلاق آنها را پر کنند و در کنار رسالت مهم همسری و مادری، نقش واقعی طلبگی خود را در همین سنگرهای نیازمند پر کنند. و من سرسختانه معتقدم که بانوی والامقامی چون مجتهده امین که صدای مناجات و تسبیح در و دیوارها را می شنید هیچگاه حتی جرقه وار در ذهنش به دیده شدن و بر ایوان نشستن نیاندیشیده است.

?و باز سرسختانه معتقدم که بانوان مکرمه ای چون همسر علامه طباطبایی، اگر پرده نشین خانه ای نبودند، ایوانی هم نبود تا ایوان نشینانی چون علامه طباطبایی ظهور پیدا کنند. و البته متاسفم که برخی با الهام از اندیشه های فمینیستی، تلاش می کنند که مسیر رسیدن به خدا را برای زنان و مردان یکی تعریف کنند؛ در حالیکه بانوان طلبه سنگرهای واقعی خود را در جامعه هنوز پیدا نکرده اند و هنوز قدر ظرفیتهای عظیم برای کار فرهنگی را با توجه به خصوصیات و شاخصه های وجودی خود نیافته اند.

?خلاصه اینکه من یک پرده نشین طلبه هستم نه یک طلبه پرده نشین! قبل از اینکه طلبه باشم یک بانو هستم که رسالتی خطیر و ظریف را بر عهده دارم و آن هم تربیت ایوان نشین است! اگر من نباشم ایوانی هم نخواهد بود چه رسد به ایوان نشین !
ارسالی از :محدثه بروجردی